Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹46🌹

Ανδριάνας(Άριας)POV

Βγάζω τα γυαλιά που έχω για το διάβασμα και τρίβω τα μάτια μου εξουθενωμένη από το μάθημα του σατανά. Πολύ κακή ιδέα να κάνω τις ασκήσεις των αρχαίων, πάρα πολύ κακή.

Την στιγμή που είμαι έτοιμη να αποκοιμηθώ πάνω στο θρανίο μου χτυπάει το τηλέφωνο και το όνομα του Τζέισον αναβοσβήνει με μεγάλα λευκά γράμματα στην οθόνη μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ακουμπώ το τηλέφωνο στο αυτί μου. 

"Γεια.", μιλώ πρώτη και κάνω μουτζούρες στο βιβλίο της γραμματικής μου.

"Έι.", ανταπαντά εύθυμα και τον ακούω να ξεροκαταπίνει.

"Τι κάνεις;"

"Καλά είμαι, αν εξαιρέσεις ότι διαβάζω αρχαία.", γελάω ελαφρώς και αφού στερεώσω το τηλέφωνο μου μεταξύ του ώμου και του αυτιού μου ξεκινάω να μαζεύω τα βιβλία μου.

"Α εε..μήπως ενοχλώ; Θες να κλείσω;", ρωτά κάπως πιο μαζεμένα και ρουθουνίζω.

"Όχι, ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο με αυτά. Οι δύο ώρες που σπατάλησα μεταφράζοντας ένα κείμενο που ακόμα δεν έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται είναι υπεραρκετές. Εσύ τι κάνεις;"

Σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι οκλαδόν παίρνοντας το τηλέφωνο στα χέρια μου και τεντώνοντας τον αυχένα μου που κόντεψε να πάθει αγκύλωση έτσι όπως είχα γερμένο το κεφάλι μου.

"Σε σκέφτομαι.", πετάει πιάνοντας με εντελώς απροετοίμαστη.

"Ωω εμ..", τραυλίζω χωρίς να ξέρω τι πρέπει να απαντήσω και εστιάζω το βλέμμα μου κάπου αόριστα.

"Θέλω να βρεθούμε Άρια. Θέλω να σε δω."

"Ε-εντάξει.", ψελλίζω και νιώθω τις παλάμες μου να ιδρώνουν από το άγχος που μου προκαλεί η φωνή του και μόνο.

"Απόψε είναι καλά; Να έρθω να σε πάρω από το σπίτι σου;"

Θεούλη μου, είναι ανυπόμονος!

"Το βλέπεις πως υπάρχει κάτι μεταξύ μας, έτσι δεν είναι;", μου λέει και νιώθω ένα κόμπο δεμένο γύρω από τον λαιμό μου.

"Τζέισον.."

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ;!"

Στο δωμάτιο εισβάλει βίαια ο πατέρας μου, κατακόκκινος από θυμό και κρατώντας στα χέρια του μια λεοπάρ μπλούζα που φοράω στο μαγαζί.

"Άρια. Άρια ποιος είναι αυτός;", φωνάζει ανήσυχος και συγχυσμένος ο Τζέισον στο ακουστικό μου.