Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹40🌹

Ανδριάνας(Άριας)POV

Κάθομαι οκλαδόν στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού και απολαμβάνω τα τελευταία πατατάκια της σακούλας που κρατώ στα γεμάτα αλάτι και ρίγανη χέρια μου, όταν ηχεί ο ήχος κλήσης του τηλεφώνου μου και αναγκάζομαι να τραβήξω το χέρι μου από την σακούλα και τσαπατσούλικα να το σκουπίσω στο παντελόνι της πιτζάμας μου για να απαντήσω.

"Ναι;",απαντώ ακουμπώντας το τηλέφωνο ανάμεσα στον ώμο και στο αυτί μου και αφήνω τα πατατάκια δίπλα μου.

"Γεια. Ο Τζέισον είμαι."

"Εε...γεια.",ανταποκρίνομαι και απλώνεται μια αμήχανη σιωπή από την μια γραμμή στην άλλη.

Τι θέλει; Γιατί μου τηλεφωνεί; Το τελευταίο του τηλεφώνημα δεν μου βγήκε σε καλό. Ελπίζω να μην είναι πουθενά μεθυσμένος πάλι, αν και μου ακούγεται μια χαρά και μέρα μεσημέρι το βρίσκω λίγο απίθανο.

"Θέλω να μιλήσουμε.", λέει και πραγματικά απορώ αν μου κάνει κάποιου είδους πλάκα.

"Να μιλήσουμε; Για ποιο πράγμα πάλι;", αναρωτιέμαι και στηρίζω καλύτερα το τηλέφωνο που αρχίζει να γλιστρά, ενώ ταυτόχρονα συμμαζεύω τα πατατάκια, τα χαρτιά, ένα ποτήρι και ότι άλλο έφερα από την κουζίνα στο σαλόνι.

"Αα..εε...πρόκειται για τις φίλες σου."

"Για τις φίλες μου; Την Μαρ και την Άννυ; Τι έγινε; Δεν καταλαβαίνω.", λέω αναστατωμένη και ακουμπώ το ποτήρι μου μέσα στον νεροχύτη.

"Πρέπει να μιλήσουμε από κοντά. Μπορώ να έρθω σπίτι σου;"

"Ω όχι. Δηλαδή μόνη μου είμαι, λείπουν οι άλλοι, αλλά δεν θέλω να σε δουν οι γειτόνισσες και να βάζουν διάφορα με το μυαλό τους.."

Αποκλείεται σπίτι μου. Εδώ καλά καλά δεν έρχονται οι κολλητές μου. Βασικά έρχονται αλλά φροντίζω πάντα να λείπουν οι γονείς μου και αν είναι δυνατόν και ο Γιώργος. Ο αδελφός μου είναι ο μόνος που εμπιστεύομαι σε αυτό το σπίτι αλλά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε αν καταλάθος μας άκουγε να μιλάμε για τα αγόρια τους και την εμπλοκή τους σε όλο αυτό το αναρχικό "κομμάτι".

"Δεν σε είχα για άτομο που νοιάζεται για το τι θα πει η κάθε κατίνα της γειτονιάς της Άρια.", χλευάζει και μου τι δίνει στα νεύρα που το παίζει υπεράνω και ξερόλας.

"Πίστεψε με δεν μου καίγεται καρφί τι θα πουν μεταξύ τους οι κουτσομπόλες. Το μόνο που με νοιάζει είναι τι θα πουν στην μάνα μου και πως θα το πουν και το χειρότερο μου είναι να μου κάνει κήρυγμα για πράγματα που δεν ισχύουν.",απαντώ και πηγαίνω πάλι στο σαλόνι.