Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹41🌹

Μαριλένας(Μαρ)POV

Στέκομαι όρθια μπροστά από το ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου μου και παρατηρώ το είδωλο μου με απαξίωση. Έχω ακόμα μισή ώρα στην διάθεση μου, είμαι άβαφτη και ακόμα αναποφάσιστη για το τι να φορέσω. Τέλεια!

Για άλλη μια φορά έλαβα ένα τελεσίδικο μήνυμα από τον Άγγελο και τώρα πρέπει να τρέχω σαν την μουρλή για να προλάβω. 

"Σε δύο ώρες να είσαι έτοιμη. Θα έρθω να σε πάρω να πάμε για φαγητό."

Δεν μπήκα καν στον κόπο να του απαντήσω. Ποιος ο λόγος να μπω στην διαδικασία να διαπληκτιστώ μαζί του αφού στο τέλος ότι και να πω θα απειλήσει πως θα έρθει να στηθεί από κάτω με την μηχανή. Όχι ότι τον έχω ικανό να φτάσει σε αυτό το σημείο αλλά ας φυλάω τα ρούχα μου για να έχω τα μισά.

Τώρα που λέω για ρούχα σκέφτομαι να φορέσω φόρεμα. Όχι κάτι υπερβολικά επιτηδευμένο, ένα απλό καθημερινό φόρεμα, έτσι για αλλαγή. Εξάλλου δεν έχω ιδέα που ακριβώς θα πάμε και δεν θέλω να φορέσω πάλι φόρμες ή τζιν, όσο βολικά και αν είναι.

Εξετάζοντας στα γρήγορα το περιεχόμενο της ντουλάπας καταλήγω σε ένα μαύρο στενό φόρεμα με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στην περιοχή του μπούστου και δυο μικροσκοπικά λευκά σλόγκαν δεξιά και αριστερά του. Μου αρέσει πολύ αυτό το φόρεμα. Δεν είναι ούτε μακρύ αλλά ούτε και κοντό, είναι τόσο όσο. 

Το φορώ και το συνοδεύω με καλσόν στο χρώμα του ποδιού και ένα ζευγάρι λευκά αθλητικά. Βάζω ελάχιστη μάσκαρα, λίγο ρουζ και μια στρώση κόκκινο λιποζάν. Πριν βγω από το δωμάτιο μου βάζω πάνω από το φόρεμα μια μαύρη φόρμα και το μπορντό μπουφάν μου. 

Προσπαθώ να κατέβω τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορώ και να περάσω όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. Τουλάχιστον η αμφίεση μου από την κουζίνα όπου κάθεται η μάνα μου χωμένη ανάμεσα σε στοίβες χαρτιών και φακέλων φαίνεται κατάλληλη και πειστική για την υποτιθέμενη βόλτα μου μέχρι το σπίτι της Άννυς. 

Αφότου κλείνω πίσω μου την καγκελόπορτα του σπιτιού με μηχανικές αλλά βιαστικές κινήσεις ξεφορτώνομαι την φόρμα και αφού την καταχωνιάζω στην τσάντα προσθέτω άλλη μια στρώση λιποζάν στα χείλη μου και στρώνω με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.

"Γεια. Περίμενες πολύ;", ρωτώ καθώς φτάνω στο σημείο όπου συναντιόμαστε συνήθως και τον βλέπω να περιμένει δίπλα στην μηχανή κοιτώντας το ρολόι στον καρπό του.