Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹31🌹

Ιάσονας(Τζέισον)POV

Σηκώνω το χέρι μου κάνοντας οτοστόπ σε ένα από τα κίτρινα ταξί και προσπαθώ να στερεώσω καλύτερα το σακουβαγιάζ που γλιστρά στον ώμο μου προσπαθώντας να με νευριάσει, καθώς μπαίνω στο ταξί.

"Καλλιθέα.",λέω στον μεσήλικα ταξιτζή που πίνει φραπέ και αδιαφορεί επιδεικτικά για την παρουσία μου.

Το ταξί διασχίζει γνωστούς δρόμους και σύντομα σταματά στην διεύθυνση που του έδωσα.

Πριν κατέβω του πετώ μερικά χαρτονομίσματα στο μπροστινό κάθισμα και βγάζω τα κλειδιά μου από την πλαϊνή τσέπη του σακουβαγιάζ μου.

Μπαίνοντας στη πολυκατοικία μαζεύω τους λογαριασμούς μου και παίρνω το ασανσέρ. Πιέζω το πλήκτρο που αναγράφεται ο αριθμός πέντε και το ασανσέρ ξεκινά να ανεβαίνει.

Λίγο πριν ξεκλειδώσω την βαριά ξύλινη πόρτα φορώ ένα χαρούμενο χαμόγελο.

"Μαμά;..Μαμά ήρθα."

Ήχος από ροδάκια ενάντια σε ξύλινο πάτωμα και εμφανίζεται μπροστά μου χαμογελαστή όπως πάντα, τυλιγμένη με μια χοντρή γκρι κουβέρτα.

Αχ βρε μάνα.

"Αγόρι μου-αδυνάτησες."

"Γεια σου μάνα.", γελάω και σκύβω μπροστά της φιλώντας τα κρύα γεμάτα ρόζους χέρια της.

"Μου έλειψες. Έκανες καιρό να έρθεις."

Η φωνή της κρύβει πικρία και με γεμίζει ενοχές. Σκύβω ντροπιασμένος το κεφάλι και ψιθυρίζω μερικά "συγγνώμη" χαϊδεύοντας τις παλάμες της.

Και μένα μου έλειψες.

"Έχεις φάει; Η Έλντα που είναι;"

"Η Έλντα πήγε στους δικούς της, στη πατρίδα της."

"Έτσι ξαφνικά;"

"Δεν ξέρω αγόρι μου, ο αδελφός σου μου το είπε. Ούτε καν που με χαιρέτησε πριν φύγει.", βαριαστενάζει, "Αλλά δεν πειράζει, να 'ναι καλά η κοπέλα με την οικογένειά της."

Φυσικά και πειράζει γαμώτο. Η Έλντα την προσέχει πολλά χρόνια, μιας και εγώ και ο αδελφός μου έχουμε βεβαρυμένο πρόγραμμα. Είχε δεθεί μαζί της γαμώτο και κάτι μου βρωμάει σε όλο αυτό ή Έλντα δεν θα έφευγε ποτέ έτσι.