Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹23🌹

Μαριλένας(Μαρ)POV

Τα πέλματα μου είναι παγωμένα, κρύα καθώς τα ενώνω. Η φλις κουβέρτα μου δεν καλύπτει πια τις ανάγκες που γεννά η απότομη αλλαγή του καιρού.

Τέλη Οκτώβρη και το κρύο αεράκι έχεις αρχίσει να γίνεται καθημερινότητα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και φορώ τις παντόφλες μου. Κοιτώ το ψηφιακό ξυπνητήρι· η ώρα είναι έξι και μισή. Τέλεια, σηκώθηκα μισή ώρα νωρίτερα. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο ενώ τεντώνω τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου αφήνοντας ένα χασμουρητό.

Κάθε μου κίνηση μηχανική.

Ανοίγω βρύση και ρίχνω μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου. Κλείνω τη βρύση. Ανοίγω το καπάκι της οδοντόκρεμας και απλώνω μια ποσότητα πάνω στην οδοντόβουρτσα. Βουρτσίζω και ξεπλένω τα δόντια μου. Σκουπίζομαι με μια λευκή πετσέτα.

Κοιτώ το πρόσωπο μου στον καθρέφτη που κρέμεται απέναντι μου έτοιμος να κατακρίνει την κάθε ατέλεια μου. Παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου, το χρώμα των ματιών μου, τα μαλλιά μου. Τίποτα. Τίποτα.

Τίποτα όμορφο. Τίποτα ιδιαίτερο. Τίποτα καλό.

Το βλέμμα μου αποπνέει υπνηλία και όχι σπιρτάδα, ζεστασιά ή κάποιο άλλου είδους ενέργεια.

Είναι καταθλιπτικό, μουντό και κενό. Και όμως υποφερτό, υποφερτό για λίγους ανθρώπους που κάθε λεπτό αναρωτιέμαι γιατί διάλεξαν εμένα.

Γιατί με διάλεξαν; Ή μήπως δεν με διάλεξαν; Ίσως να αναγκάστηκαν να με συνηθίσουν. Ίσως......

Κόρες που θολώνουν. Μαγούλα που μουσκεύονται. Χείλη που τρέμουν. Καρδιά που πονά και αναρωτιέται. Ένα μόνιμο γιατί που αιωρείται και με χαστουκίζει.

Αυτογνωσία. Μια λέξη, ένας εχθρός.

Εκεί που όλα είναι καλά απλά σου υπενθυμίζει τι είσαι. Ποια είσαι. Και κυρίως ποια δεν είσαι.

Γόνατα που αδυνατούν να σηκώσουν το οποιοδήποτε βάρος και λυγίζουν. Κάθομαι στο χαλάλι και απλά κλαίω. Κλαίω για μένα. Κλαίω για την Μαριλένα. Κλαίω για την ύπαρξη της.

"Μαριλένα τελειώνεις; Χρειαζόμαστε και οι υπόλοιποι το μπάνιο στο οποίο έκανες κατάληψη.", λόγια σκληρά και αδιάφορα μιας σκληρής και αδιάφορης μάνας.

Χέρια που σπεύδουν να εξαφανίσουν τα ίχνη δακρύων, τα απομεινάρια μιας ακόμα κατάρρευσης.