Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹2🌹

Ανδριάνας (Άριας) POV

Παρασκευή βράδυ.

Συνάντηση στο σπίτι της Άννυς, όπως συνήθως. Μαζεμένες και οι τρεις στο κρεβάτι της, κάτω από το σεντόνι της Ντόρας της μικρής εξερευνήτριας, αγκαλιά με τους μοναδικούς συντρόφους της ζωής μας, το νέτφλιξ και το φαΐ.

" Μωρή βλάχα τα έφαγες όλα τα πατατάκια;", παραπονιέται η Μαρ.

" Δεν φταίω εγώ, μπροστά μου ήταν. Ούτως ή άλλως δεν βάζω τίποτα ανάμεσα σε εμένα και στα πατατάκια. Είναι το άλλο μου μισό.",την ενημερώνω.

" Τι λες μαρή; Τα πατάκια είναι δικός μου γκόμενος!",μου πετάει ένα μαξιλάρι της Πέπα.

" Σκάσε πορδοκλανήδια γδύνεται ο Four, aka Theo James aka μελλοντικός μου σύζυγος. Βγάλτα όλα αγκόραρεεεε!!!", παραληρεί η Άννυ.

" Παράτα μας. Την έχουμε δει 500 φορές αυτή την ταινία. Άσχετο. Σημαντική ερώτηση που θα καθορίσει την φιλία μας. Ποια θα σηκώσει τον πανέμορφο κώλο της να πάει να φέρει πατατάκια;",λέω και χαμογελάω χαριτωμένα

" ΤΗΝ ΦΙΛΑΕΙΙΙΙΙΙ!!"

"Α καλά. Άσε πάω εγώ. Σιγά μην αξιωθεί η άλλη.", προθυμοποιείται η Μαρ.

Και κάπως έτσι συνεχίστηκε και η υπόλοιπη βραδιά. Κατά τις .... Καλά εντάξει δεν θυμάμαι ακριβώς, αργά πάντως ξεκίνησα με την Μαρ για το σπίτι.

"Καλό βραδυ" μου φώναξε η Μαρ και έστριψε στη γωνία.

"Το ελπίζω"ψιθύρισα και ευτυχώς ο μόνος που μπορούσε να με ακούσει ήταν ο εαυτός μου και η άψυχη άσφαλτος, όπου είχα εστιάσει το βλέμμα μου.

Προχώρησα ευθεία στο δρόμο κλωτσώντας μικρές πετρούλες. Ήταν θεοσκότεινα, μα δεν με ένοιαζε. " Οι ψυχές των ανθρώπων είναι πολύ πιο σκοτεινές", σκέφτηκα και συνέχισα να περπατάω.

Έφτασα έξω από την μονοκατοικία που αποκαλώ "σπίτι" και διέσχισα το δρομάκι της αυλής μέχρι την πόρτα. Οι φωνές των γονιών μου ακούγονταν μέχρι έξω.

"Όχι πάλι ρε γαμώτο μου"είπα μέσα από τα δόντια μου απελπισμένη και έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα.

Έστριψα το κλειδί στην κλειδαριά και ένας κρότος ακούστηκε. Χαστούκι.