Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹10🌹

Μαριλένας(Μαρ)POV

Καθόμουν στο περβάζι του παραθύρου μου αγναντεύοντας το γαλάζιο του ουρανού. Είχε σύννεφα. Λευκά και διάσπαρτα σαν απαλό βαμβάκι. Ο ήλιος τρύπωνε ανάμεσα τους και οι ηλιαχτίδες του χάιδευαν το πρόσωπο μου και τα γυμνά μου μπράτσα.

Αχ καλοκαιράκι μου λείπεις...

"Μαριλένα το τραπέζι είναι έτοιμο. Πλύνε τα χέρια σου, σε περιμενουμε."

Γύρισα και είδα την μητέρα μου να στηρίζεται στη κάσα της πόρτας  με ένα γλυκό μειδίαμα στα χείλη.

"Τι;;"

Τη ρώτησα χαμογελώντας.

"Τίποτα. Απλά...απλά μεγάλωσες."

Βούρκωσε για λίγο, αλλά τα επιπόλαια συναισθήματα δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία της. Σοβάρεψε απότομα και μου είπε να κατέβω στο τραπέζι.

Σκληρή, απόλυτη, συγκρατημένη και προπάντων πειθαρχημένη. Μα τα συναισθήματα δεν έχουν όρια, δεν καθορίζονται, δεν πρέπει να καταπιέζονται. Η λέξη πειθαρχία και συναίσθημα δεν ανήκουν στον ίδιο παρονομαστή.

Για μια στιγμή νόμισα πως θα βγει από το κλουβί της αυτοσυγκράτησης. Θα σπάσει τα σίδερα και θα ελευθερώσει ένα δάκρυ μια ένδειξη ότι η ψυχή της είναι ακόμα πολύχρωμη και ζωντανή.

Μα ποιον κοροϊδεύω; Η Αλεξάνδρα Παπαδάτου δεν ταιριάζει με τη μορφή που περιγράφω. Οι συγκινήσεις δεν αρμόζουν στο προφίλ μιας σκληρής, αψεγάδιαστης δικαστικού. Είναι παιδιάστικες, ανώφελες και υποδεικνύουν αδυναμία και κατωτερότητα. Σωστά τα λέω, μητέρα;

Κάθησα στην τραπεζαρία και έστρωσα  μια λευκή φρεσκοπλυμμένη πετσέτα που μύριζε έντονα λεβάντα στα πόδια μου.

"Σταμάτα να καμπουριάζεις Μαριλένα. Φαίνεσαι σαν καμιά κακομοίρα."

Με μάλωσε πατέρας μου και ίσιωσα το σώμα μου. Πόσο θα ήθελα να απαντήσω "Δεν με ενδιαφέρει ,έτσι βολεύομαι"....

"Μην τρως με βουλιμία. Θα το συνηθίσεις και όταν θα χρειαστεί να φας σε ένα μαγαζί με φίλους σου θα λένε ότι δεν σε ταΐζουμε ή ότι τρως σαν γουρούνι."

Είπε η μάνα μου και άφησα το πιρούνι στο πιάτο. Σκουπίστηκα  "με χάρη" με την πετσέτα μου, την δίπλωσα και την ακούμπησα πλάι στο πιάτο μου.

"Να με συγχωρείτε, έχω πολύ διάβασμα. Θα αποσυρθώ στο δωμάτιο μου."

Με κοίταξαν συγκαταβατικά και πήγα στο δωμάτιο μου. Αν έμενα για άλλα δύο λεπτά  είμαι σίγουρη ότι θα είχα ακούσει και άλλα σχόλια του τύπου...