What's go wrong

🥊💪🏻5💪🏻🥊

Pov Fay

Bart en Alex rennen naar buiten. "Goed geacteerd jongen." zeg ik met een dodelijk blik. De Jong lijkt er niet bang voor te zijn. "Altijd. Trouwens die man en vrouw zijn me ouders. Men wat hebben ze druk met stalken." "stalken ze dan mensen?" "Nou meer een meisje. Ze zeggen dat het waardevolste is." Ik kijk hem vragend aan. Het jongetje zucht. "Ze hebben ook nog een dochter en ze hebben een zoon gestolen. Ze willen de dochter gebruiken voor het geld." "Ik wordt gestalkt door hun." De jongen kijkt met grote ogen aan. "Je moet zorgen dat je niet wordt gepakt. Je wilt niet met die dingen te maken hebben." "Waarom niet?" "Die jongen die ze hebben gestolen. Die heeft het net overleefd. Ik zou oppassen." Ik kijk naar buiten. Ik zie dat Bart en Alex terug komen. "Waar moet je heen?" vraag ik snel. "Ik zorg gewoon dat ik ergens naar toe wordt gebracht en jij gaat niet mee." "Waarom niet?......ow laat maar." zeg ik. Ik geef hem een knuffel. "Succes zus." "jij ook met die gekke." fluister ik terug. Ik laat hem weer los.

Bart en Alex komen. "Ik haat hem echt." hoor ik Bart zeggen. Ik zie dat hij bloed heeft. Ik haal snel een doek en duw het op zijn wond. Het lijkt wel een kogel wond. Ik kijk de Jong vragend aan. Hij playback dat hun guns hebben. "Misschien heb je familie waar je naar toe kan in de buurt?" stel ik voor. Hij snap hem. "Me tante woont hier in de buurt. Die is altijd." zegt hij. "Alex rij met het jongetje en Fay daar naar toe." "ik heb nog nooit gereden." "Je kan het wel." zegt Bart. Shit. "Ik blijf hier jou te verzorgen Bart." "ook goed." zegt hij. Alex en de jongen gaan. Eigenlijk wil ik dat hij hier blijft maar ja. Ik verzorg de wond.

"Hoe zag je dat hij in de tuin was?" "Ik zag mensen en ik heb het met me telefoon in gezoomd." "Ik zag ook aan je gezicht dat je niet lieve wou dat de jongetje weg ging. Waarom?" "Hij is waarschijnlijk me broertje en die oude vriend van is waarschijnlijk me vader." zeg ik. Men wat is dit moeilijk. Bart kijkt met grote ogen aan. "Je gaat toch niet naar hun toe?" "Nooit." "Mooi. Je wilt echt niet met die wereld te maken hebben." "Weet ik. Je zoon heeft het net overleefd een keer." Bart trek me in een knuffel. Ik knuffel hem terug. Het is moeilijk voor hem. "Ik beloof als ik op de kamer van het internaat je appt of bel." zeg ik. "Mooi." zegt hij. Ik verzorgd zijn wond verder. "Hoe weet je wat je moet doen?" "In het weeshuis moest ik soms erge wonden verzorgen als ik niet werkte." "Waarom werkte je soms niet in het weeshuis?" "Nou er daar in het weeshuis is een paar jaar geleden een overval gedaan. Bijna als was kapot. Het gedeelt waar ik sliep niet. Ze hebben geprobeerd om geld in te zamelende maar dag lukt niet echt. Mensen geloofde het niet. Dus ze hebben veel geld inversteerd om als heel te maken waar door sommige kinderen van school afmoest of uit weeshuis naar een andere geplaats wordt. Een van Alex vrienden werdt er uit getrokken. Veel kinderen moesten helpen met geld inzamelen voor hun. Ik heb die taak op genomen van kinderen 6 tot 13 jaar. Hun moesten genieten. Ik heb daar ook lopen schilderen. Het baby gedeelte, kleuters/basisschool gedeelte en een stuk middelbaren gedeelte."

Er valt een stilte. Ik vind het gewoon fijn. Ik ben klaar met de wond. Dat was diep. We horen een auto. Niet hoe een vrouw nee hoe iemand zonder rijbewijs rijdt. Alex dus. Het is wel grappig hoe je hem hoord rijden. De deur gaat open. "Jezus. Dat jongetje kan stil zijn." zegt Alex binnen komt. Bart wilt iets zeggen maar ik ben hem voor. "Hij is misschien verlegen." "Verlegen maar vraagt wel naar jou hoe je bent, hoe vroeger was van je en dat ze weet dat je niet in het bos moet gaan lopen. Beetje getikt vind je niet." Bart wilt iets zeggen. Ik schud nee. "Hij wilt waarschijnlijk niet wat hij mee gemaakt hebt, mij over komt." zeg ik. Het valt nu pas op dat ik honger heb. Ik pak een appel. Bart en Alex kijken me verrast aan. "Wat? Ik heb honger hoor." zeg ik. "Dit is voor het eerst dat jij dat zegt." "Laat mij." zeg ik en loop naar boven.

Waarom haat ik deze dag. Ow ja. Ik kom er achter dat me ouders me stalken, willen me gebruiken voor het geld en dat een broertje heb. Ow en dat ze iemands zoon hebben ontvoerd. Waarom moet ik dit hebben. Ik ben sirieus bang voor me eigen ouders. Ik zet muziek op en pak me tekenboek. Meestal haal ik een prank uit maar hier doe ik het niet. Hier houden mensen van mij. Ik ga op me bed zitten. Ik ga tekenen. Het eerste wat het in me op kom is een roos. Na 10 minuten ben ik klaar. Ik zou zeggen ik die als tattoo nemen maar doe ik niet. Ik zie dat het 6 uur. Meestal eten we rond 6 uur maar ik denk het nu niet. Ik weet eens niet of ik nu ook naar beneden ga. Ik heb namelijk niet zo veel zien. Ik nurie met de muziek mee. Op eens komt een van me liefsing nummer op. There for you van Martin Garrix en Troye Sivan.

'So when your tears roll down your pillow like a river
I'll be there for you
I'll be there for you
When you're screaming, but they only hear you whisper
I'll be loud for you
But you gotta be there for me too
But you gotta be there for me too
Last year took a toll on me
But I made it with you next to me
Around the world and back again
I hope you're waiting at the end
But I can't do this alone
Sometimes I just need a light
If I call you on the phone
Need you on the other side
So when your tears roll down your pillow like a river'

Zing ik uit volle barst mee. Ik stop als ik iemand in de deur opening sta. Ik zie dat de gene aan het filmen is. "Alex verwijderd het!" zeg ik. Alex schudt nee. "Alex ik mee het je! Verwijderd dat shit!" "Je hebt me nooit verteld dat je kon zingen." "Kan ik ook niet. Het is gewoon vals zingen. Dus verwijder dat shit of ik doe het zelf!" Ik zie Alex grijnzen. Hij rend weg. Ik pak snel twee pakjes gooi verf. "Alex ik meen het!" roep ik. Ik zie dat hij naar YouTube ga. Veder zie ik het niet. Ik gooi de verf over hem heen. "Alex geef hier!" roep ik.