Hidden Identity

Chapter 8

Hidden Identity

The people inside the arena were chanting her name over and over again while she's just there in the middle of the crowd, nakatingala at nakapikit ang mga mata. She's like the queeen of the underground being hailed. Parang wala siyang naririnig. Parang wala siyang pakialam. Parang wala siyang binugbog kanina. She looked so innocent just by standing there but hell she can fight like a devil. Parang gusto kong kunin ang maskara na nakatabon sa mukha niya at titigan ang kabuuan niya.

I caught my breath when she opened her eyes and her gaze stared right through me. Para akong nalagutan ng hininga sa paraan ng pagkakatitig niya. Parang binabasa niya ang kaluluwa ko at hindi ko alam kung bakit lumakas ang tibok ng puso ko ng magsimula siyang maglakad papunta sa gawi ko.

Nakipagtitigan lang ako sa kanya at ganun din siya sa akin. Walang nagbaba ng tingin. Mas lalong naging mabilis ang paghinga ko ng palapit ng palapit na siya sa akin. What is she doing? Bat ba siya lumalapit sakin?

Napamaang ako ng nilampasan niya lang ako at dumiretso sa likod ko. What the hell?! Hindi ko alam pero biglang sumama ang mood ko. The heck?! Makipagtitigan tas hindi naman pala ako ang lalapitan?!

"D, uwi na tayo." narinig kong aniya. Damn, i think i'm inlove with her icy cold voice.

"Mamaya na A may isang rou-"

"No. Uuwi na tayo."

"Ayoko p-"

"No. We are going home." mariing aniya.

"Ayoko nga kasi."

"Ayaw mo?"

"Oo. ayoko pa!

"Isa."

"A naman e-"

"Dalawa."

"Oo na! Hintayin moko diyan kukunin ko lang ang sasakyan ko at tatawagan si C letche!"

Hindi ko alam pero napangiti ako. Grabe akala ko si D na ang may pinakamatigas na ulo sa buong mundo pati din pala to ayaw magpatalo.

"Hi, i'm Austin." nagpantig ang tenga ko sa naring. What the hell is he doing?!

Tumayo ako at pumihit patalikod para tingnan sila. Nakalahad ang kanang kamay ni Austin habang nahihintay ng tugon galing kay A. Muntik na kaming matawa ni Unier ng hindi tanggapin ni A ang kamay niya, tinitigan niya lang ito at umiwas ng tingin. Napapahiyang ibinaba nalang ni Austin ang kamay niya at pilit na ngumiti.

"Excuse me." aniya sa malamig na boses at pumihit paalis. Nagtama ang mga mata namin ngunit siya din ang unang umiwas ng tingin. Damn those blue eyes of hers.

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko ngunit natagpuan ko nalang ang sarili kong sinusundan siya. Screw me for doing this.

Huminga ako ng malalim ng namataan ko siyang nakasandal sa isang poste sa labas ng UA. Nakapamulsa at nakatalikod sa akin. Maingat ang mga naging hakbang ko patungo sa kanya. Malapit na sana ako sa kanya ng mapatigil ako sa paglalakad ng marinig ang boses niya.

"Why are you following me?" aniya sa malamig na boses habang nakatalikod parin sa akin. How did she know? I sighed at mas lalong binilisan ang paglakad ko at tumabi sa gilid niya.

"Hi, I'm Preston." ani ko ng makalapit. Hindi ako tumingin sa kanya, gaya niya diretso lang ang tingin ko sa malayo. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at gustong kutusan ang sarili ng maalalang ganun din ang pagpapakilala ni Austin sa kanya. Damn it! What should i say then? Hey? What are you doing here? Ikaw lang ba mag isa? What's up? You okay?

Seriously Preston? anang isang bahagi ng utak.

Akala ko hindi na siya magsasalita pa ngunit nagulat ako sa sunod na sinabi niya.