Arthur, Odile ve Franz Louvre müzesini dokuz dakika kırk üç saniyede koşuyorlar; Matt, Isabelle ve Theo ise dokuz dakika yirmi sekiz saniyede. Rekor kırıldı. Ancak ben Kyungsoo'ya o süreler içinde bile yaklaşamıyor ve iki rekorun yakınından dahi geçemiyorum. Chanyeol'un Baekhyun'a yaklaşıp dudaklarına bir buse kondurma süresi on saniye. Yu Jin beş saniyede bir Kyungsoo'yu şöyle gözleriyle boydan boya bir süzüyor. Bildiğiniz bir çift randevusu bu, ben tek gelmişim. Franz'ı veya Theo'yu oynuyorum masada. Paris'e bir biletim var, Louvre müzesini tek başıma koşacağım. Böylece rekoru kırmam daha kolay olur. Yanımdaki herhangi bir kişi beni kesinlikle yavaşlatacaktır. Belki sekiz dakikada bile koşabilirim ve böylece yeni bir rekor kırarım. Kyungsoo'ya ulaşmak için yaklaşık on beş dakikalık bir yol geldim arabayla ben, arka koltukta oturdum. Koşarak gelsem... on beş dakikada gelirsem yine bir rekor. Arabayla aynı vakitte gelme rekoru. Ancak ulaştığım hiçbir şey yok. En azından Louvre'de bir meydan okuma var, ulaştığını bir amaç ya da onun gibi bir şeyler.
Saçma bir yemek oluyor.
Hadi gittim ben hadi hadi gittim diye de kalkıp gidemiyorum. Aslında giderim, derim ki savaş muhabirliği yapmaya karar verdim Suriye'ye gidiyorum. Hepsinin ağzı yüreğine gelir, ama sonra Chanyeol çıkıp "Fakat Jongin, sen gazetede işi bıraktın." der. Zaten ben de gitmek istemiyordum derim. Savaş muhabirliğini de çok depresyonda olduğum bir vakitte yapabilirim, ölümü dahi gözden çıkardığım bir vakitte, geç değil, savaş her zaman var.
Masada ne hakkında bir konuşma dönüyor, takip etmeyi yarım saat önce bıraktım. Aklım koşma rekorlarında, Kyungsoo'nun üzerindeki kırmızı kazakta, sevgilisine bakarak gülümsemesinde, ufak ufak çıkmış ince sakallarında... Neyse ki mekânda çalan şarkılar güzel. Az önce Sam Cooke çaldılar. Yediğim makarnanın tadı da güzel, şarap da iyi, ancak ortamın hiç tadı yok. Sam Cooke çalarken bir çift dans etmeye kalkacak da bizimkilerin de dans etmesine öncü olacak diye ödüm koptu. Kendime soyutlanmış hissetmek acı bir durum, şu anda tüm insanları bir kere dahi olsa yaşadığı gibi öne çıkmak için bir neden istiyorum. Unutulup gitmek acı, bizler birer birer unutuluyoruz. O yüzden ne desem az. Hiçbir vasfım yok. Şu sıralar hayat benim için aşktan başka bir şey olmadı. Elde edemediğimiz ne varsa hayat onsuz olmaz gibi geliyor. Uzak uzak bakıyorum bizimkilere, Baekhyun'un beni dürttüğünü çok geç fark ediyorum. "Şarap ister misin?" diye soruyor, masamıza gelen garsonu da geç fark ediyorum. Kafa sallıyorum. Sonra Kyungsoo'nun bakışları ile karşılaştığımda duruyorum, "Yorgun görünüyorsun Jongin." diyor nazik bir sesle. Yorgunum çünkü. Müze koşmadım ancak sana koşarken yoruldum ben. Üst komşunun kızı sabah akşam ağlıyor. Uyku tutmuyor beni. Chanyeol eve evcil hayvan almak istediğini söyledi, bense pişmanım. Sorumluluklarını alabileceğime inandığım ve istediğim çoğu şeyden çabuk vazgeçiyorum. Bu benim kötü bir huyum. Oyun yazmaya karar vereli de bir gün oldu, ancak vazgeçmekten korkuyorum. Ödünç verdiğim kitaplarım geri gelmiyor. Onlar ise vazgeçemediklerim. Param var, en yakın kitapçı eve yürüyerek yirmi dakika...
Cevap vermediğimi fark ettiğimde "Yorgunum." dedim basitçe. "Herkes gibi."
Chanyeol bana deli deli bakarken büyük ihtimalle çakırkeyif olduğumu düşünüyordu. Ne zaman mantıksız konuşsam böyle düşünürdü. Oysa içimden geldiği gibi konuşurum ben. Kyungsoo yüzünde hâlâ nazik gülümseme ile bana bakarken beni anlamaya çalışır gibiydi. Kyungsoo harika bir insan değildi. Çok zeki değildi. Sanatçı yönü vardı o kadar. Ona şiir yazsanız öpüp başına koyacak bir tip de değildi. Kültürlüydü, ancak insanî yönlerden eksik sayılırdı. Ablamın bir arkadaşı estetik sevişme denen bir şeye vurgu yapmıştı zamanında. Hiç mi estetik sevişmediniz diye de aşağılamıştı masadaki herkesi, bir sinirliydi ki akıllara zarar. Şu ana dek sevişmemek eksiklik veya aşağılayıcı bir şey değildi ancak estetik sevişmemek öyleydi. Kyungsoo estetik sevişmek nedir bilmiyordu bence. Kız arkadaşı Yu Jin... O, Kyungsoo'dan da beter!
