𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

1ο

  "Καλωσήρθατε στην Αθήνα, σας ευχόμαστε να περάσετε καλά στη συνέχεια του προορισμού σας" ακούστηκε από τα μεγάφωνα η ψιλή φωνή της αεροσυνοδού.

   Πήρα μια βαθιά ανάσα και αναπολησα για μια τελευταία φορά τις στιγμές με τους φίλους μου, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι, την οικογένεια μου, και πιο συγκεκριμένα με τον μικρότερο μου, κατά δύο χρόνια, αδερφό-πόσο μου λείπει- , τον σκύλο μου, που τον είχα υιοθετήσει όταν ήμουν 14 χρόνων και τον είχα ονομάσει Μαλλιαρό. Γενικότερα, πέρασε από το μυαλό μου όλη η ζωή που είχα στην Ισπανία.

   Χίλιες φορές θα προτιμούσα να βρισκόμουν στην πολυαγαπημένη πόλη Βαρκελώνη, όπου έμενα τα τελευταία 12 χρόνια παρά να ερχόμουν πίσω στην πατρίδα, σε μία πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ μου ώστε να εργαστώ σε αυτήν.

    Κι όμως... Η ανάγκη για εργασία σε βάζει σε επιλογές που στην ζωή σου μπορεί να μην είχαν περάσει καν από το μυαλό σου.

    Σταματώντας να σκέφτομαι όλα αυτά σηκώθηκα από την θέση μου και παίρνοντας την βαλίτσα μου, βγήκα από το αεροπλάνο ψάχνοντας για ταξί.

   Αφού το βρήκα, μπήκα μέσα σ' αυτό και λέγοντας την οδό του νέου μου διαμερίσματος στον οδηγό, σιγή έπεσε στο όχημα.

   Φτάνοντας στην νέα πολυκατοικία, μπορώ να πω πώς ένιωσα μια δόση ανακούφισης για αυτό που είχα μπροστά μου. Η αλήθεια είναι πώς όλα τα είχε κανονίσει ο πατέρας μου και φοβόμουν λίγο για τις επιλογές του, αλλά ευτυχώς δεν με βρίσκουν καθόλου αντίθετη.

   Η πολυκατοικία ήταν μεγάλη και μοντέρνα. Ήταν πέντε ορόφων κτήριο, με τεράστιες τζαμαρίες και έναν τεράστιο κήπο. Βέβαια, είναι αρκετά μακριά από το κέντρο όπου θα εργάζομαι. Αλλά δεν έχω παράπονο γιατί αν είναι να έχω το δικό μου πάρκινγκ και έναν τεράστιο κήπο για να μπορώ να ηρεμώ και να χαλαρώνω αυτό είναι το λιγότερο που έχω να σκέφτομαι. Απλώς θα ξυπνάω ένα μισάωρο νωρίτερα.

    Μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ και πατώντας το κουμπί 5, περιμένω να φτάσω εκεί.

    Βγαίνοντας από τον ανελκυστήρα έβλεπες τρείς πόρτες. Από ότι μου είχε πει ο μπαμπάς το δικό μου διαμέρισμα ήταν το τέρμα αριστερά. Στο μεσαίο ζούσε ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι και στο δεξιά ένας νέος άντρας. Όλοι τους κοντά στην ηλικία μου.

     Βέβαια, αυτά τα γνωρίζω λόγω της κοινωνικότητας των γονιών μου οι οποίοι όταν είχαν φτάσει εδώ και είχαν επιλέξει το διαμέρισμα, ήθελαν να γνωρίζουν τους γείτονες.