𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

42ο

"Έναν γαλλικό ελαφρύ θα ήθελα, χωρίς γάλα" είπε στον νεαρό σερβιτόρο ο Αχιλλέας, ο οποίος κάθεται απέναντι μου, και γύρισαν κι οι δύο άντρες προς το μέρος μου.

"Εσείς όμορφη δεσποινίς μου;" ρώτησε γλυκά ο καστανόξανθος σερβιτόρος. Ξεροκατάπια. Δεν πρόλαβα να απαντήσω και πήρε τον λόγο ξανά ο Αχιλλέας. "Η όμορφη δεσποινίς, πρώτα από όλα όπως βλέπεις είναι δεσμευμένη και κατά δεύτερον θέλει έναν νες γλυκό χωρίς γάλα" χαμογέλασε ειρωνικά στο τέλος, βλέποντας τον νεαρό να έχει χλωμιάσει.

"Μπορείς να φύγεις τώρα" ολοκλήρωσε και γύρισε να μου χαμογελάσει ένθερμα. Κατά κάποιο λόγο χάρηκα που αντέδρασε. Μπορεί να μην ήταν ευγενικός, ωστόσο φαίνεται να νοιάζεται πολύ για εμένα, ακόμη. Κι αυτό μόνο χαρούμενη θα μπορούσε να με κάνει.

Ο σερβιτόρος στράφηκε προς τα εμένα για επιβεβαίωση κι αφού του κούνησα θετικά το κεφάλι με ένα ντροπαλό χαμόγελο, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, από το τραπέζι μας.

Κοιταχτήκαμε με τον Αχιλλέα. Μου είχε λείψει τόσο πολύ αυτό το αίσθημα το να με κοιτάζει με τέτοια λαγνεία και αγάπη. Ο ίδιος μου έχει λείψει.

"Λοιπόν θες να ξεκινήσουμε;" έσπασε την οπτική μας επαφή πρώτος ο Αχιλλέας.

"Ναι" απάντησα μονάχα. Δίσταζα. "Βασικά θα ήθελα να ξεκινήσω πρώτη" συνέχισα με πολύ μεγάλη δόση θάρρους. Με κοίταξε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας.

"Ναι φυσικά" δέχτηκε επιφυλακτικά. Αυτή του η αντίδραση δεν με βοηθούσε ψυχολογικά και πολύ.

"Λοιπόν" πήρα μία βαθιά ανάσα "θέλω να σου πω κάποια πράγματα που αξίζεις να γνωρίζεις" συνέχισα και τον κοίταξα στα γαλαζοπράσινα του μάτια. Ενδιαφέρον διακρίνω. "Θέλω να με ακούσεις, χωρίς να πεις κάτι. Και μετά αν θέλεις ακόμη να φύγεις, να με βρίσεις, να με χωρίσεις, δεν θα πω κουβέντα. Σου το υπόσχομαι. Απλά θέλω να μου το υποσχεθεις κι εσύ, πως θα με ακούσεις πρώτα" τον παρακάλεσα.

Δεν μου απαντούσε. Κι αυτό με ανησυχεί αρκετά. Φαίνεται λες και γνωρίζει κάτι, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν. Σωστά; Αφού η Γιώτα μου είπε πως δεν γνωρίζει τίποτα. Κι η αλήθεια είναι πως αν γνώριζε, δεν νομίζω να αντιδρούσε έτσι, θα περίμενα κάτι πολύ χειρότερο.

"Εντάξει" έσπασε την σιωπή "σου το υπόσχομαι. Θα σε ακούσω μέχρι το τέλος" μου τόνισε μία μία τις λέξεις, χαρίζοντας με στο τέλος ένα αμυδρό χαμόγελο. Ξεροκατάπια. Μου το έκανε πολύ πιο δύσκολο με αυτή τη θερμή συμπεριφορά που έχει σήμερα. Σχεδόν με τρομάζει.