𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

29ο

Μετά από κάτι δεύτερα αναμονής που για μένα μου φάνηκαν ώρες, ακούστηκε ο ήχος του κλειδιού. Αυτός ο ήχος που αναγεννά την ελπίδα μέσα σου ότι υπάρχει κάποιος από πίσω για να σε ανοίξει, ότι θα βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με έναν άνθρωπο, ότι θα εξαφανιστεί ο τοίχος-πόρτα μπροστά από τα μούτρα σου. Ο ήχος του ξεκλειδώματος.

Η πόρτα δεν άργησε να ανοίξει και να παρουσιαστεί μπροστά μου ένας ημίγυμνος Αχιλλέας.

Έμεινα με ανοιχτό το στόμα στην ξαφνική του εμφάνιση, την τέρμα σέξι του εμφάνιση.

Εκείνη την στιγμή μόνο μία σκέψη πέρασε από το μυαλό μου...

Έπρεπε οπωσδήποτε κάποια στιγμή να καλύψω αυτούς τους κοιλιακούς με λευκή σοκολάτα...

"Καλέ παιδάκι μου, τι κάνεις; Πώς ανοίγεις έτσι την πόρτα;" ξύπνησα από τον λήθαργο μου και τον έσπρωξα απαλά μέσα ώστε να κλείσω πίσω μου την πόρτα για να μην τον δει κάποιος γείτονας.

Αυτός γέλασε από την παιδική μου συμπεριφορά και κινήθηκε προς το υπνοδωμάτιο του. Εγώ τον ακολούθησα με νεύρο.

Μα καλά ένα γειά δεν αξίζω; Ένα φιλάκι; Ούτε καν μία ερώτηση του είδους "πώς κι από τα μέρη μας;" ; Τόσο αδιάφορη πια;

Αυτός ξάπλωσε χαλαρά στο κρεβάτι βάζοντας τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του κι άρχισε να με παρατηρεί εξωνυχιστικά.

Αρχικά, δεν μίλησα κι απλά απολάμβανα την φλόγα που με έκαιγαν τα μάτια του. Όμως, έπειτα από κάποια λεπτά αυτό άρχισε, για πρώτη φορά από την ώρα που τα φτιάξαμε, να με κάνει να νιώθω άβολα.

Μάλλον το αντιλήφθηκε κι ο Αχιλλέας γιατί ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα σαρκώδη χείλη του.

"Τι γυρεύεις εδώ τέτοια ώρα Λίλα;" έσπασε την σιωπή η βραχνή του φωνή. Τον κοίταξα κατάματα για να καταλάβω αν με ειρωνεύεται ή αν όντως ενδιαφέρεται να μάθει τον λόγο που βρίσκομαι ξημερώματα στο σπίτι του.

"Από ο,τι θυμάμαι δεν ένιωθες καλά λίγες ώρες πριν" δυστυχώς γινόταν το πρώτο, με ειρωνευόταν.

Για να με ειρωνεύεται και να με κοροϊδεύει ο Αχιλλέας σημαίνει πως είναι ακόμα θυμωμένος μαζί μου.

"Τώρα είμαι καλά. Γι'αυτό κι είπα να έρθω" είπα ψιθυριστά και τον κοίταξα. Με κοιτούσε ήδη με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα. "Δεν με θες;" ακούστηκε το παράπονο στην φωνή μου και το αντιλήφθηκε κι αυτός.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. Δεν έσπασε την επαφή των ματιών μας, συνέχισε να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα. Τοποθέτησε τα χέρια του στη μέση μου και με τράβηξε πάνω στο στέρνο του για μία αγκαλιά.