Η ώρα έχει πάει 4:39 τα ξημερώματα. Από την ώρα που αποχαιρέτησα τον Αχιλλέα και γύρισα στο διαμέρισμα μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Για να είμαι πιο συγκεκριμένη, δεν μπορώ να χαλαρώσω το κορμί μου. Δεν μπορώ να ηρεμήσω τα ουρλιαχτά που βγαίνουν από μέσα μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Δεν μπορώ να ξεχάσω...
Στο μυαλό μου περνάνε τόσες και τόσες στιγμές με τον Ricardo. Νιώθω σαν να τα περάσαμε όλα αυτά σαν χθες, στιγμές χαρούμενες αλλά και δυσάρεστες, στιγμές εμπνευσμένες με αγάπη αλλά και θυμό, στιγμές γεμάτες πάθος αλλά και έκρηξη.
Ο Ricardo ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Χάρις αυτόν πέρασα από την χώρα της τρέλας, στη γη του έρωτα.
Μετά από τόσο καιρό είχα καταφέρει να νιώσω ξανά το αίσθημα του έρωτα και της αγάπης, της ερωτικής αγάπης, του άλλου σου μισού. Όχι την αγάπη που προσλαμβάνει η οικογένεια σου ή οι φίλοι σου, αλλά η αγάπη που παίρνει ο 'άντρας' σου.
Έτσι, τον έβλεπα μετά από κάποιο διάστημα, ως άντρα μου. Ήταν το στήριγμα μου.
Με βοήθησε να επουλωθεί η πιο βαθιά πληγή που είχα μέχρι τότε, την πληγή που έγραφε με κεφαλαία γράμματα 'Αχιλλέας'.
Σαν χθες θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε...
Βασικά το πώς τα έφερε η ζωή και γνώρισα, μέσω του αδερφού μου, το αγόρι που χαρίζαμε, ο ένας στον άλλον, βλέμματα στην δημοτική βιβλιοθήκη.
Flashback
"Κόρνι, τελείωνε! Δεν θα μας περιμένει μία ώρα το παιδί!" φώναζε από τον κάτω όροφο ο Άγγελος.
"Τώρα, τώρα... Αμάν" ανταπέδωσα στον ίδιο τόνο.
Έστρωσα, μία τελευταία φορά, τις μπούκλες που είχα κάνει τα μαλλιά μου κι αφού χάρισα στον εαυτό μου ένα τεράστιο χαμόγελο αυτοπεποίθησης, κατέβηκα κάτω όπου με περίμενε ο αδερφός μου.
"Να 'μαι" έκανα εμφανή την παρουσία μου. Ο Άγγελος γύρισε να με κοιτάξει.
"Είσαι κούκλα, αδερφούλα!" αναφώνησε ο μικρός. Και ναι, ο Άγγελος είναι, κατά δύο χρόνια, ο μικρός μου αδερφός.
"Σε ευχαριστώ σπόρε" είπα χαμογελαστή και του χάλασα το -στην εντέλεια- μαλλί του.
Από την εκνευρισμένη έκφραση που μου χάρισε, κατάλαβα πώς είχα πετύχει τον στόχο μου. Τον είχα εκνευρίσει...
Πάντα μου άρεζε να τον κάνω να εκνευρίζεται. Πάντα όταν είναι εκνευρισμένος παίρνει τις καλύτερες εκφράσεις. Λατρεύω καθετί που κάνει. Πάντα τον θεωρώ χαριτωμένο, όσο κι αν έχει μεγαλώσει κι έχει γίνει ολόκληρος άντρας. Για μένα, πάντα θα είναι ο μικρούλης αδερφός που πρέπει να προσέχω. Θα είναι πάντα ο λόγος που ζω...
YOU ARE READING
𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020
Teen Fiction"Μείνε πίσω" το βλέμμα του κοφτερό, η φωνή του βροντερή. "Αυτό που είχαμε είναι παρελθόν" έλεγε αργά και πολύ δυνατά ώστε να με κάνει να το καταλάβω. Έλα όμως πώς αυτό το είχα καταλάβει 12 χρόνια πριν κι ακόμα πονάει το ίδιο. Ίσως τώρα που μου το ξε...