𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

38o

"Πρέπει να μιλήσουμε" είπα αυστηρά και αλύγιστα, χωρίς να κουνηθώ εκατοστό από εκεί που κάθομαι, σαν μία άκαμπτη μάζα, το κορμί μου κυριευμένο από την αδράνεια.

Η μάσκα αναισθησίας και στωικότητας έπεσε από το πρόσωπο του. Έπεσε μονάχα για τρία κλάσματα. Μα ήταν αρκετά για να αντιληφθώ πως κι αυτός επιδιώκει το ίδιο.

Τοποθέτησε τα χέρια του κάτω από τον θώρακα του και με κοίταξε με την πιο σκοτεινή ματιά που μου έχει ρίξει ποτέ.

Ξεροκατάπια. Μα δεν θα λύγιζα απόψε. Ήμουν αμετάκλητα αποφασισμένη και είχε ραγδαία αναζωπυρωθεί το ηθικό μου και το θράσος μου.

"Τι έχουμε να πούμε, αγάπη;" είπε με την ειρωνεία να ξεχειλίζει από τα χείλη του, τα οποία είχαν ζωγραφισμένα πάνω τους ένα ακτινοβόλο χαμόγελο.

Οι λέξεις που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να τον χαρακτηρίσω αυτή τη στιγμή, με αυτή την σκληρή στάση είναι: αδιάλλακτος, αλλοπρόσαλλος, ανάλγητος, άσπλαχνος, ανυπέρβλητος.

Και πολλά πολλά ακόμη επίθετα που το πρώτο τους γράμμα είναι το 'α'. Βρίσκομαι μπροστά του, παρακαλώντας τον να του μιλήσω, και τα μάτια του δεν εκδηλώνουν κανένα συναίσθημα, καμία λάμψη. Μόνο δυσφορία και δυσχέρεια.

Νιώθω την καρδιά μου ήδη να πονάει. Κάθε μικρό κομμάτι της έχει γίνει θρύψαλλο μονάχα από αυτό το ξένο του βλέμμα. Δεν είναι ο Αχιλλέας μου αυτός. Σε αυτή μου την διαπίστωση ένιωσα να πνίγομαι.

"Αυτές τις μέρες με αποφεύγεις;" ρώτησα με αυθάδη τρόπο. Ήθελα να ξέρω. Έπρεπε να ξέρω. Βέβαια, το είχα καταλάβει αυτές τις μέρες. Μα, ακόμη, υπάρχει μία ποταπή μικρή ελπίδα οτι ίσως να μεγαλοποιώ τα πράγματα.

Το βλέμμα του, στο άκουσμα αυτής της ερώτησης, ξέφυγε από το δικό μου. Αμφιβολία και μετάνοια.

Όντως, με αποφεύγει...

Πλέον, το πάτωμα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ο,τι εγώ. Η στάση του με πληγώνει ανεπανόρθωτα.

"Γιατί;" χρειάζομουν απάντηση. Το μυαλό μου έπλαθε συνεχώς ουτοπικά σενάρια.

Γύρισε και με κοίταξε, μονάχα για μία στιγμή. Έπειτα, περιεργάστηκε το χώρο γύρω του.

"Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος, Λίλα" είπε απαλά. Συμφωνώ. Δεν είναι ο κατάλληλος ο χώρος, αλλά μόνο εδώ θα μπορούσα να τον βρω μόνο του, χωρίς την βδέλλα, ονόματι Όλγα, δίπλα του, στο πλευρό του, στην θέση μου κοντά του.