𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

11ο

~~~~~

.... Συνέχεια...

~~~~~

Λοιπόν, Γρηγόρη πάρε τα πιάτα κι έλα στην κουζίνα να με βοηθήσεις" διέταξε η Γιώτα. "Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ, ξέρεις. Δεν χρειάζεται να τον ταλαιπωρείς" είπα για να μην μείνω μόνη μαζί του. Αλλά μάταιη προσπάθεια.

"Α όχι! Γι' αυτό είναι οι άντρες. Για να τους ταλαιπωρούμε" είπε αυστηρά "εσύ κι ο Αχιλλέας πάντε στο σαλόνι, θα φέρουμε γλυκό" ολοκλήρωσε και είχε χαραγμένο ενα στραβό χαμόγελο.

Μάλιστα....

Γύρισα προς το μέρος του κι αυτός ανασηκώνοντας τους ώμους του χαλαρά και λέγοντας ένα 'καλώς' αποχώρησε από την τραπεζαρία.

Χάρισα ένα δολοφονικό βλέμμα στην φίλη μου και τον ακολούθησα. Έκατσα στον απέναντι καναπέ από αυτόν και περίμενα. Υπήρχε άβολο κλίμα.

"Γιατί έκατσες τόσο μακριά μου; Δεν δαγκώνω" ρώτησε και γέλασε στο τέλος. Κοκκίνισα ολόκληρη και πήγα και έκατσα στον ίδιο καναπέ με αυτόν, χωρίς να βγει λέξη από το στόμα μου. Κοιτιόμασταν για αρκετή ώρα.

"Στην Ισπανία πώς τα περνούσες;" προσπάθησε να ανοίξει συζήτηση, σπάζοντας την άβολη κατάσταση μεταξύ μας. Θέλει όντως να συζητήσουμε γι'αυτό το πράγμα;

"Καλά, υποθέτω" είπα αδιάφορα "καλύτερα, όμως, που έφυγα. Δεν με έπαιρνε άλλο το μέρος εκεί. Έπρεπε να δραπετεύσω".

"Τι εννοείς να δραπετεύσεις;" ρώτησε με ενδιαφέρον. Τουλάχιστον αυτό έδειχνε.

"Κάποια πράγματα εκεί με έκαναν να νιώθω σαν να  πνίγομαι. Κάποιες καταστάσεις που έζησα με έκαναν να νιώθω σαν να είμαι φυλακισμένη. Φεύγοντας από αυτή τη χώρα πίστευα ότι θα έσπαγα τα δεσμά αυτά" απάντησα ειλικρινά αλλά ταυτόχρονα κι αόριστα. Χωρίς να μπορεί κανείς να καταλάβει τι εννοώ, αν δεν ξέρει. Κι ο Αχιλλέας δεν ξέρει.

"Καταλαβαίνω" δεν νομίζω "έτσι ένιωθα στην Θεσσαλονίκη" συνέχισε "τώρα πλέον νιώθεις ότι ξέφυγες από αυτά τα δεσμά;" ρώτησε.

Το παρελθόν εξακολουθεί να με στοιχειώνει. Οι τύψεις με χτυπούν απανωτά εσωτερικά κατ' έκταση όλο του σώματος μου συνεχώς. Οι στιγμές με αυτόν, τους παλιούς μου φίλους στη Θεσσαλονίκη, την Όλγα,τον αδερφό μου. Τα συναισθήματα βουλιάζουν την καρδιά μου και την κάνουν να πονάει.
Άρα υποθέτω πώς δεν ξέφυγα από αυτά τα δεσμά.

"Όχι" απάντησα κοφτά. Και κοίταξα τα μπλεγμένα μου δάχτυλα. Δεν πρέπει να κλάψω, δεν πρέπει να κλάψω. Έλεγα συνεχώς από μέσα μου.