𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

22ο

Εδώ και μία ολόκληρη εβδομάδα δεν βγήκα από το διαμέρισμα μου. Δεν πήγα ούτε στην εταιρεία αφού από σήμερα ξανά ανοίγει, δεν πήγα ούτε στο σούπερ μάρκετ αλλά ούτε και στο γυμναστήριο στο οποίο συχνάζω. Ο λόγος απλός και ένας και μοναδικός. Η Διαφυγή μου.

Ήθελα να ξεφύγω από την καθημερινή μου ζωή. Από τα λάθη μου. Από τις επιλογές μου. Από τα πρόσωπα που έχω δεθεί. Ήθελα διαφυγή από όλα.

Για μία στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να κάνω την διαφυγή μου, πιο πραγματοποιήσιμη, διαφεύγοντας στην Ισπανία, στην οικογένεια μου. Όμως, πώς μπορούσα όταν είχα υποσχεθεί στον μοναδικό μου έρωτα ότι δεν θα ξανά δραπέτευα από τη χώρα αυτή;

Γι'αυτό επέλεξα να κλειδωθω στο διαμέρισμα μου. Να μην μιλήσω με κανέναν και η μόνη μου παρηγοριά να είναι η τηλεόραση. Δεν απαντούσα στους χτύπους της εξώπορτας μου, δεν έδινα σημασία στις φωνές απέξω, δεν σήκωνα το κινητό μου στις αμέτρητες κλήσεις των φίλων μου.

Απέφευγα τους πάντες και τα πάντα. Ένιωθα μια βαθιά πληγή στην καρδιά μου. Ένιωθα μία μιζέρια στη ζωή μου.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο, τι κι αν κάνω πάντα καταλήγω στο να πληγώνω έναν άνθρωπο που με αγαπάει. Η αλήθεια είναι ότι όλη η κατάσταση με τον Παύλο και τον Αχιλλέα την έχω πάρει κατάκαρδα.

Ναι, ξέρω γίνομαι ώρες ώρες αρκετά υπερβολική αλλά έτσι νιώθω. Πάντα τα συναισθήματα τα νιώθουμε πιο έντονα απ' ότι είναι στην πραγματικότητα.

Με όλες αυτές τις σκέψεις να τριγυρνάνε στο μπερδεμένο μου μυαλό, σηκώθηκα από το αναπαυτικό διπλό κρεβάτι μου και άρχισα να ετοιμάζομαι.

Φόρεσα ένα επίσημο συνολακι. Γκρί σακάκι, γκρί μακρύ παντελόνι σε ίσια γραμμή κι ένα αδιαφανο λευκό τιραντέ από μέσα. Φόρεσα τις μαύρες μου γόβες, έκανα ένα ελαφρύ βάψιμο και μάζεψα σ'ένα αυστηρό κότσο τα μαλλιά μου.

Ήμουν έτοιμη. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω και βάζοντας τις προηγούμενες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ξεκίνησα για να πάω προς τον ανελκυστήρα αφού κλείδωσα την πόρτα.

"Καλημέρα" ακούστηκε από το τέλος του διαδρόμου μία βαριά φωνή και άκρως γνωστή στα αυτιά μου. Γύρισα να αντικρίσω τον Αχιλλέα, χαμογελαστό, να κατευθύνεται με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου.

Δεν έπαψε η ματιά μου να τον καίει. Πόσο όμορφος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος μόλις σε μία εβδομάδα; Απόρησα η ίδια.