𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

14ο

"Το φλοραλ να το πάρω ή με παχαίνει;" ρώτησε η Γιώτα και εγώ έκανα ένα ωραιότατο facepalm. "Δεν νομίζω 50 κιλά άνθρωπος να έχεις πρόβλημα για το αν θα σε παχαίνει ένα τέτοιο φόρεμα" την ειρωνεύτηκα.

"Καλά τότε" είπε και έριξε το φόρεμα μέσα στην βαλίτσα της. Εγώ δάγκωσα άλλη μία μπουκιά από το τοστ που μου ετοίμασε η φίλη μου και χαζεύα στο κινητό.

Αύριο φεύγουμε για Χαλκιδική. Κι όταν λέω φεύγουμε εννοώ εγώ, η Γιώτα, ο Γρηγόρης και ο Αχιλλέας φυσικά. Εγώ έχω κάνει εδώ και πέντε μέρες την βαλίτσα μου, όμως η Γιώτα είναι άτομο της τελευταίας στιγμής, οπότε με έφερε με το έτσι θέλω σπίτι της για να την βοηθήσω.

"Και για να ξες είμαι 57,6 κιλά. Πάχυνα" μουρμούριζε νευριασμένα. "Ναι κι είσαι 1,79 μην με τρελαίνεις" παραπονέθηκα. Αμάν τέτοιο κόμπλεξ αυτό το κορίτσι.

Αυτή στριφογύρισε τα μάτια της και συνέχισε να ρίχνει άτσαλα τα ρούχα της.

"Και για να ρωτήσω κάτι σημαντικό" είπε και γύρισε να με κοιτάξει ενώ εγώ της έκανα νόημα να συνεχίσει την ερωτηση της "με τον Αχιλλέα πώς και είστε τόσο καλά;" ρώτησε πονηρά και ανασήκωσε τα φρύδια της. Ήταν η σειρά μου να στριφογύρισω τα μάτια μου.

"Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς" είπα χαλαρά, όσο κι αν από μέσα μου η καρδούλα μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα μόνο στο άκουσμα του ονόματος του.

"Ελα τώρα, στα αποδυτήρια; Μετά τις προάλλες που καθόμασταν όλοι μαζί; Ή εχθές που έφυγε μαζί σου;" ρώτησε ανεβάζοντας το τόνο της φωνής της σε κάθε παράδειγμα που μου έδινε.

"Για τα αποδυτήρια τα είπαμε δέκα χιλιάδες φορές" είπα και ξεφυσηξα. "Καλώς" είπε νευριασμένη και σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος. Σιγή έπεσε στο δωμάτιο.

Εγώ συνέχισα να χαζεύω στο κινητό μέχρι που με διέκοψε ο ξεροβηχας της. "Τι είναι πάλι;" είπα αγανακτισμένη.

"Περιμένω" είπε σαν να λέει κάτι λογικό. Εγώ συνωφριωθηκα. Τι λέει μωρέ; Γιατί δεν την καταλαβαίνω.

"Πες μου για τα άλλα δύο παραδείγματα" διέταξε απαντώντας ταυτόχρονα και στις ερωτήσεις που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου.

"Εε τις προάλλες ξες επειδή κρύωνα και φοβόμουν ήρθε κι έκατσα δίπλα μου. Εε και πού και πού για να ξεχάστω μου έλεγε και από κανένα αστείο. Αυτό" είπα όσο αδιάφορα μπορούσα.

"Μάλιστα" με κοιτούσε δύσπιστα. Και καλά κάνει...

Flashback