"Λοιπόν;" έτριξα μέσα από τα δόντια. Ο Αχιλλέας έχει εδώ κι αρκετή ώρα που δεν έχει βγάλει μιλιά από το στόμα του. Δεν μου λέει τι ξέρει κι αυτό με εκνευρίζει. Με εκνευρίζει που τώρα εγώ είμαι στην άγνοια.
Έσφιξε με δύναμη τα σαρκώδη χείλη του. Δεν ήξερε πως να μου τα αποτυπώσει. Σκεφτόταν την κάθε πρόταση που θα εκφωνήσει. Αυτό είναι κάτι που αντιλήφθηκα από τις εκφράσεις που έπαιρνε ενστικτωδώς το πρόσωπο του και από την μόνιμη ρυτίδα που είχε σχηματιστεί ανάμεσα από τα φρύδια του.
Ο,τι πιο χαριτωμένο πάνω του. Μία ατέλεια η οποία δημιουργούσε στο πρόσωπο του την τελειότητα. Βέβαια, αυτή εμφανιζόταν πάντα όταν φοβόταν. Το είχα παρατηρήσει πολλές φορές όταν έβλεπε τα βράδια εφιάλτες και βρισκόταν στην αγκαλιά μου. Ποτέ δεν μου έλεγε τί έβλεπε.
Όμως, τώρα δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που φοβάται. Βασικά, ίσως να μην μπορώ να τον κατανοήσω γιατί δεν τον ξέρω. Και δεν τον ξέρω γιατί κάποιος δεν μιλάει. Εκνευρίστηκα ξανά.
"Θα μου μιλήσεις;" πλέον ακουγόταν στην φωνή μου πως με είχε φτάσει στα όρια μου. Με κοίταξε, διστακτικά, στα μάτια και μου χάρισε έναν μειδίαμα.
"Αχιλλέα, τι φοβάσαι;" ρώτησα γρήγορα και άρπαξα στις χούφτες μου το δεξί του χέρι, καθώς άρχισα να το χαϊδεύω απλά εξωτερικά με τον αντίχειρα μου. Αναστέναξε ηχηρά στο άκουσμα αυτής της ερώτησης.
"Εσένα" ψιθύρισε, σχεδόν δεν το είχα ακούσει. Βασικά, δεν πρέπει καν να άκουσα σωστά. "Τί είπες;" επέμενα να μου απαντήσει.
"Είπα πως φοβάμαι εσένα" πήρε το χέρι του από το άγγιγμα μου. Εγώ παρέμεινα παγωμένη στη θέση μου. Ένιωσα κατά κάποιο τρόπο αιφνιδιασμένη και, σίγουρα, ενοχλημένη.
"Τι εννοείς, Αχιλλέα;" προσπάθησα να κατανοήσω τα λόγια που ξεστόμισε. "Εννοώ πως φοβάμαι εσένα και την αντίδραση σου. Ξέρω πως αυτά που θα μάθεις θα σε εξοργίσουν και -πολύ πιθανόν- να σε απομακρύνουν από εμένα" μου είπε καθαρά και δυνατά, κοιτώντας με κατάματα. Σχεδόν φοβήθηκα την σπιρτάδα που παρατήρησα στα μάτια του, σχεδόν.
Δεν με άφησε να απαντήσω και συνέχισε "ότι φιλήθηκες με τον πρώην σου το ξέρω, επειδή έβαλα άνθρωπο να σε προσέχει, να σε παρακολουθεί κατά κάποιο τρόπο" ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει, ένιωσα το συναίσθημα της υποτίμησης. Έβαλε άνθρωπο να με παρακολουθεί, πριν καν το συμβάν με το φιλί. Στη σκέψη αυτή, πονάω. Ποτέ δεν με εμπιστευόταν;
ESTÁS LEYENDO
𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020
Novela Juvenil"Μείνε πίσω" το βλέμμα του κοφτερό, η φωνή του βροντερή. "Αυτό που είχαμε είναι παρελθόν" έλεγε αργά και πολύ δυνατά ώστε να με κάνει να το καταλάβω. Έλα όμως πώς αυτό το είχα καταλάβει 12 χρόνια πριν κι ακόμα πονάει το ίδιο. Ίσως τώρα που μου το ξε...