𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

44ο

Τρεις εβδομάδες μετά

~~~

"Τί μου λες δηλαδή τόση ώρα Ricardo;" σχεδόν γρύλησα στον φίλο μου με νεύρο.

"Δεν μπορεί να βρεθεί ο κάτοχος του τηλεφώνου αυτού" ξεφύσηξε και πέρασε τα μακριά του δάχτυλα μέσα από τα ημίκοντα κουρεμένα μαλλιά του. "Λίλα, πραγματικά δεν ξέρω τί άλλο να κάνω. Έχω ψάξει τα πάντα" αγανακτισμένος τελείωσε την εξομολόγηση του.

"Γαμώτο" τσίριξα και πέταξα με όλη μου την δύναμη οτιδήποτε είχα πάνω στο γραφείο εργασίας μου. Χαρτιά, φάκελοι, διάφορα γραφικά και γυαλικά σκόρπισαν στο μαρμάρινο δάπεδο της εταιρείας.

"Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς γίνεται αυτό;" αναρωτήθηκε δυνατά ο Ricardo. "Δουλεύω αυτή την υπόθεση σχεδόν τέσσερα χρόνια, πλέον, και ποτέ δεν έχω βρεθεί σε μία τέτοια αδιέξοδο." Συνέχισε. "Είμαι τόσο κοντά να βρω την αιτία που έχασα τον κολλητό μου. Είμαι τόσο κοντά να βρω το παιδί του." έφυγε από κοντά μου και πήγε κι έκατσε ξανά στον καναπέ απέναντι από το γραφείο μου, απέναντι μου.

"Κι όμως είσαι ακόμη πολύ μακρυά" τον διέκοψα και του γύρισα πλάτη. Πλησίασα στο μεγάλο παράθυρο που υπήρχε στον χώρο του γραφείου μου.

Κοίταξα έξω, πιστεύοντας πως θα γαληνέψει ο όμορφος ουρανός την ψυχή μου,τους δαίμονες μου, τις ανησυχίες μου, όλες αυτές τις άπειρες σκέψεις που τρώνε σιγά σιγά και άηχα τα σωθικά μου. Μα το μόνο που έβλεπα μπροστά μου είναι ένα γκρίζο.

Σκοτεινά σύννεφα γεμάτα ορμή σπρώχνουν το ένα το άλλο προκαλώντας το φυσικό φαινόμενο της βροντής. Ακόμη κι ο ουρανός έχει τα χάλια του. Η βροχή πέφτει αβίαστα και γρήγορα και κάθε λεπτό όλο και αυξάνεται η ποσότητα του νερού που αφήνεται από τα σύννεφα.

"Λίλα" στο άκουσμα του ονόματος μου από την φωνή του φίλου μου συνειδητοποίησα πως δεν είμαι μόνη στο δωμάτιο. Μονάχα για μία στιγμή ένιωσα ελεύθερη, απολαμβάνοντας αυτή τη χαλαρωτική εικόνα που προβάλλεται μπροστά μου, μέσα από το φαρδύ γυαλί. Μονάχα για μία στιγμή.

Γύρισα να τον αντικρίσω. Δεν με κοιτούσε. Είχε στηρίξει τους αγκώνες του στα γόνατα του και τραβούσε με μανία τα καστανόξανθα μαλλιά του, ενώ το βλέμμα του δεν ξεκολλούσε από τα σπασμένα κομμάτια που ήταν σκορπισμένα από πριν στο κρύο πάτωμα.

Δεν μίλησα. Ήξερα πως σκέφτεται, πως προσπαθεί να συνδέσει όλα αυτά τα κομμάτια, πως προσπαθεί να βρει τον συνδετικό κρίκο για όλες αυτές τις πληροφορίες.