𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

27ο

Το βλέμμα μου διαπεραστικό. Πρώτη φορά, κοιτάω αυτό τον άνθρωπο, ο οποιος στέκεται μπροστά μου, με τόσο μίσος, με τόσο απάθεια, με τόσο αδιαφορία.

Σε αντίθεση με το δικό μου βλέμμα, αυτουνου ήταν απαλό, στοργικό, με μία δόση μετανοίας. Φαινόταν να πληγώνεται από την στάση που κρατούσα απέναντι του. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο που με νοιάζει και με στεναχωρεί.

Δεν είχε κανένα δικαίωμα να εμφανιστεί ξανά στη ζωή μου με το έτσι θέλω. Ακριβώς κι όπως είχε εξαφανιστεί.

"Έμαθα πώς γύρισες Ελλάδα" είπε στα ισπανικά. "Ναι, όπως βλέπεις είμαι εδώ" είπα απότομα διακόπτοντας τον.

Με νευρίαζε το πόσο καλός ήθελε να δείχνει και με εξόργιζε ακόμη περισσότερο η στάση που κρατούσε, θέλοντας να μου δείξει ότι και καλά ήρθε με καλούς σκοπούς και έχει μετανιώσει για την συμπεριφορά που είχε τόσο καιρό.

Μαζεύτηκε στην θέση του, από το πόσο απότομη ακούστηκε η φωνή μου. Μετάνιωσα για τον τρόπο μου.

"Ricardo, τι γυρεύεις εδώ;" ρώτησα αυτή την φορά πολύ πιο σιγανά, χωρίς να θέλω να ξεκινήσω καβγά. "Το ξέρουμε κι οι δύο ότι είσαι πολύ μακριά από τα λημέρια σου" συνέχισα να μιλάω, όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Βέβαια, η ισπανική γλώσσα μού έδινε αυτή την δυνατότητα. Όσο πιο γρήγορα μιλώ, τόσο λιγότερα από τα συναισθήματα που νιώθω αντιλαμβάνεται.

Πάντα έτσι ήταν. Ποτέ δεν κατάφερνε να καταλάβει τι νιώθω όταν άρχιζα να μιλάω ακόμα πιο γρήγορα την γλώσσα από το συνηθισμένο.

Ήξερε πώς όποτε μιλούσα γρήγορα τα ισπανικά ή μιλούσα ελληνικά ότι δεν ήμουν, συναισθηματικά, καλά.

"Λίλα, ήρθα να σε πάρω. Να πάμε πίσω. Μαζί. Ξέρω έχω κάνει αρκετά λάθη τον τελευταίο καιρό. Όμως, σ'αγαπώ και μετανιώνω κάθε λεπτό γι'αυτά. Ήρθα να επανορθώσω." ψιθύριζε τα λόγια αυτά, αλλά στα αυτιά μου ακούγονταν σαν κραυγές.

Κραυγές που μου φώναζαν 'συγχώρεσε τον' και 'σ' αγαπάει'. Σαν να υπάρχουν μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου μικρές μικρές νεράιδες και να με προτρέπουν, να με σπρώχνουν στην αγκαλιά του.

Ο Ricardo, για μένα, ήταν ο πρώτος άντρας που με έκανε ώστε και λίγο να ξεχάστω, από την μιζέρια και την στεναχώρια τις οποίες κουβαλούσα από την μέρα που έφυγα μακριά από τον Αχιλλέα, πληγώνοντας τον.

Ο Ricardo, για μένα, ήταν ο κολλητός μου, ο δεύτερος αδερφός μου -μετά τον Άγγελο φυσικά- , ο γείτονας μου, η παρέα μου, αλλά το κυριότερο, ο άνθρωπος μου, το αγόρι, το άλλο μου μισό.