𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

12ο

Προσοχή το παρακάτω κεφάλαιο περιέχει μια σκηνή με σεξουαλικό περιεχόμενο. Όσες δεν επιθυμούν μπορούν να προσπεράσουν αυτό το κεφάλαιο.

~~~~~

Χτύπησε το κουδούνι από κάτω. Έφτασε ο Παύλος. Κοιταχτηκα άλλη μια φορά στον καθρέφτη.

Τα κάστανα μου μαλλιά τα είχα ισιωσει και τα άφησα ελεύθερα να ακουμπάνε στους ώμους μου. Τα μάτια μου τα έβαψα έντονα ενώ τα χείλη μου με ένα κερασί χρώμα κραγιόν.

Τελικά, φόρεσα το φόρεμα που με πρότεινε η Γιώτα. Όντως, έλαμπα μέσα σ' αυτό. Φόρεσα τα ασημένια μου πέδιλα. Στο λαιμό φορούσα ακόμη το κολιέ που μου είχε κάνει ο Αχιλλέας τότε.

Με κοίταξα άλλη μία φορά. Κάτι δεν μου αρέσει.. σκέφτηκα. Έβγαλα το κολιέ κι έβαλα αυτό που ήταν σετ με τα σκουλαρίκια. Πολύ καλύτερα.

Έβαλα κολόνια, πήρα κλειδιά, λεφτά, κινητό και φόρεσα το μπολερό και κατέβηκα κάτω γρήγορα. Αυτή την φορά δεν είχα κάποια ανεπιθύμητη συνάντηση. Χαμογέλασα στη σκέψη αυτή και βγήκα από την πολυκατοικία.

Ο Παύλος καθόταν σε ένα από τα τραπεζάκια στον κήπο. Τον πλησίασα γρήγορα αλλά ταυτόχρονα σταθερά. Χωρίς να χάνω τα βήματα ή την ισορροπία μου. Όσο να 'ναι τα σημερινά παπούτσια είναι αρκετά ψηλά. 15 πόντοι είναι αυτοί.

"Γουαου" είπε κι έμεινε με ανοιχτό το στόμα όταν με αντίκρισε. Εγώ κοκκίνισα και έβαλα μια τούφα από τα ίσια μου μαλλιά πίσω από το αυτί.

"Ευχαριστώ πολύ" είπα γλυκά και τον πλησίασα κι άλλο δίνοντας του ένα μικρό φιλί στο μάγουλο του. Αυτός με έπιασε από την μέση και με κράτησε κοντά του. Χωρίς να με αφήνει να κάνω πίσω βήματα.

"Τι; Μόνο αυτό έχω σήμερα;" με ρώτησε κλείνοντας μου το μάτι και χωρίς να περιμένει όρμησε στα χείλη μου.

Το φιλί του αυτή την φορά ήταν πολύ πιο γλυκό. Είναι σαν να θέλει να δείξει τα συναισθήματα του μέσα από τα φιλιά του. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι φιλάει πολύ ωραία. Σχεδόν μαγικά. Σχεδόν.

Σταματήσαμε για να πάρουμε ανάσες. Αυτός χαμογελαστά με έκανε νόημα να προχωρήσω μπροστά προς το αυτοκίνητο του. Υπάκουσα αλλά καθώς προχωρούσα αυτός έβαλε το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με κατεύθυνε.

Σαν σωστός τζέντλεμαν άνοιξε και έκλεισε την πόρτα πίσω μου. Στο δρόμο ήμασταν κι οι δύο σιωπηλοί. Αφήναμε τους στίχους των τραγουδιών που έπαιζαν στο ραδιόφωνο να γεμίζουν το χώρο του αμαξιού. Δεν ήταν άβολη η σιωπή έχω να επισημάνω. Ίσα ίσα ένιωσα να ηρεμώ, να γαληνευει το μέσα μου.