𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

19ο

"Αχχ δεν αντέχω άλλο" αναφώνησα κουρασμένη και έκατσα γρήγορα σε έναν βράχο που είχα στο οπτικό μου πεδίο. Γέλια και χαχανητά ακούστηκαν.

"Ούτε 45' δεν περπατάμε" γκρινιαξε έπειτα ο Αχιλλέας καθώς στριφογύρισε τα μάτια του δείχνοντας την αγανάκτηση του. Αυτός είχε την φαϊνή ιδέα να πάμε για περπάτημα στο δάσος.

"Ναι συγνώμη πού εσείς αυτή την διαδρομή την κάνετε κάθε χρόνο και ο Παύλος πάει γυμναστήριο" δικαιολόγησα την γκρίνια και την κούραση μου "είμαι άνθρωπος της πόλης. Τι να κάνω τώρα;" ειρωνεύτηκα στο τέλος.

"Ναι αλλά κι εγώ δεν κάνω κάτι αλλά μια χαρά είμαι" περηφανευτηκε η Όλγα. Στροφογυρισαμε τα μάτια μας και οι πέντε.

"Ναι θα σου έλεγα εγώ αν δεν σε κουβαλούσε καραγκουτσα ο Αχιλλέας πόσο θα άντεχες" είπα με νεύρο και σηκώθηκα όρθια. "Άντε συνεχίστε να περπατάτε" διέταξα "θέλω να φτάσω επιτέλους" ολοκλήρωσα αγανακτισμένη.

"Σε 5' έχουμε φτάσει" απάντησε ο Γρηγόρης και συνέχισε να μας οδηγεί στο μονοπάτι. Κι όντως τόσα χρειάστηκαν για να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Το τοπίο μπροστά μου ήταν πανέμορφο. Όλα γύρω γύρω πράσινα, τεράστια δέντρα έκαναν σε πολλά σημεία σκιά. Υπήρχε ένα ρυάκι το οποίο κατέληγε σε έναν, λίγων μέτρων ύψος, καταρράκτη. Το πέρασμα που ακολουθούσαμε τόση ώρα γινόταν πλακόστρωτο με μαύρες πέτρες και στο πλάι του, και από τις δύο πλευρές, υπήρχαν ανθισμένα άγρια λουλούδια, τα οποία ήταν χρωματισμένα σε αποχρώσεις του κόκκινου, του κίτρινου, του ροζ, του μπλέ και του μωβ χρώματος. Λίγα μέτρα παρακάτω υπήρχε μια μεγάλη έκταση με ξύλινα τραπέζια και καρέκλες και πέτρινες ψησταριές.

Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Όλα ήταν πανέμορφα και περιποιημένα.

"Τι λέει Λίλα; Πώς σου φαίνεται;" με ρώτησε με ένα μειδίαμα στα χείλη ο Αχιλλέας. Εγώ για απάντηση έβγαλα μία κραυγή.

"Είναι υπέροχα!" αναφωνουσα μόνη μου, χωρίς να δίνω σημασία στους υπόλοιπους. Έβγαλα το κινητό μου κι άρχισα να βγάζω φωτογραφίες τα πάντα ενώ οι υπόλοιποι γελούσαν με την παιδική μου συμπεριφορά.

"Εδώ θα κάτσουμε;" ρώτησε μισητά η Όλγα. "Ναι!" φώναξα δυνατά, γιατί είχα κάποια απόσταση από τα παιδιά, πρωτού απαντήσει κάποιος άλλος. Αυτή δυσανασχέτησε. Ούτε που με ενδιαφέρει αν της αρέσει ή όχι.

"Μην ανησυχείς μωρό, θα σε κάνω να σου αρέσει κι εσένα τόσο αυτό το μέρος όπως αρέσει και στην Λίλα" είπε ο Αχιλλέας στην Όλγα και της έκλεισε το μάτι. Αηδία.