𝚁𝚎𝚊𝚕𝚒𝚝𝚢 [ON HOLD] #CatAwardsSC2K20 #ΒΤΑ20 #SBC2020

32ο

Είμαι αποφασισμένη. Ήρθε η ώρα να τον αντιμετωπίσω. Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε μία σημαντική κουβέντα. Για πόσο ακόμη θα κρύβεται από πίσω μου και θα με παρακολουθεί;

Είχε την ευκαιρία του να είμαστε μαζί. Με είχε δική του. Ήμουν δική του. Όμως, αυτός επέλεξε να φύγει τρέχοντας σαν κυνηγημένος από την ζωή μου. Κι όχι, μόνο εξαφανίστηκε από την ζωή μου, αλλά επέλεξε να χαθεί την χειρότερη στιγμή της ζωής μου.

Δεν απάντησε ποτέ ούτε στα μηνύματα μου ούτε στα τηλεφωνήματα μου ούτε στα emails μου. Πήγα στο σπίτι μας και όλα τα πράγματα του έλειπαν. Ακόμη, κι ως το πατρικό του έφτασε η χάρη μου. Και τι κατάλαβα; Η μητέρα του με έδιωξε, κυριολεκτικά, από το σπιτικό της και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.Ποτέ δεν με είχε συμπαθήσει. Ακόμη, κι όταν εγώ κι ο γιός της, συζητούσαμε για γάμο.

Είχα μόλις χάσει έναν δικό μου άνθρωπο. Είχα μόλις χάσει το αίμα μου, την αδυναμία μου. Παρά να μου ευχηθεί ένα 'συλληπητήρια', αυτή μου ευχήθηκε να πάω στο διάολο.

Εκεί πήγα. Ένιωθα ότι δεν έχω δύναμη να συνεχίσω. Ένιωθα ότι, πλέον, δεν είχα σκοπό στην γη. Ήθελα να φύγω. Ήθελα να αποδράσω. Ήθελα να είμαι μαζί του.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου. Τον χρειάζομουν κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να τον ξανασυναντήσω.

Η μόνη σκέψη που με κράτησε μακριά από την αυτοκτονία, και εν τέλει κι από τον άγγελο μου, ήταν οι γονείς μου. Δεν θα άντεχαν άλλη μία απώλεια. Δεν θα άντεχαν να χάσουν και την μοναχοκόρη τους, και, πλέον, μοναχοπαίδι τους. Το ξέρω. Δεν θα άντεχαν.

Με όλες αυτές τις σκέψεις, είχα φτάσει κιόλας ως την πολυκατοικία μου. Πάρκαρα εκεί το αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το παρκάκι, όπου μου έλεγε το μήνυμα του.

Έφτασα μέσα σε λίγα λεπτά, τα οποία μου φάνηκαν δευτερόλεπτα. Βέβαια, δεν είναι πολύ μακριά, μόλις δύο τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μου.

Μπροστά μου ξεπρόβαλλαν τα μεγάλα πράσινα πλατάνια και τα χρωματιστά παγκάκια, που ήταν τοποθετημένα στο μεγάλο μονοπάτι του πάρκου.

Σε ένα από αυτά είδα και τον Ricardo. Καθόταν εκεί, χαμένος στις σκέψεις του, να καπνίζει και να παραμιλάει.

Τον πλησίασα σιγά σιγά. Ήλπιζα να μην με είχε αντιληφθεί. Πήρα μερικές ανάσες για κουράγιο. Θα ήταν ένας δύσκολος διάλογος. Είχα το προαίσθημα...