Nightmare / VKook

1~ Umut

Lütfen beğenip yorum yapmayı unutmayın. İyi okumalar!

1. Bölüm

Zaman kavramı gözlerimin önünden su gibi giderken, çaresiz olmanın getirdiği berbat his tüm uzuvlarımı uyuşturmuştu. Oturduğum rahatsız hastane sandalyesi sırtıma batarken her defasında daha çok yaslanıyordum sandalyeye. Vücuduma yayılan acı hissi beni ayakta ve zinde tutan tek şeydi sanki veya ameliyathanede olan kardeşim için elimden hiçbir şey gelmiyor olmamasının acısını çıkarmaya çalışıyordum kendimden.

Ne kadar zaman geçtiğini bilmesem de, artık uyuşmaya başlayan zihnimden saatin epey geç olduğunu anlayabiliyordum. Bir gün daha işe gitmemiştim ve patronumdan azar yiyecek, beni işten kovması hakkında tonlarca cümle duyacaktım fakat sorun değildi. Kovulacağım bir iş, kardeşimi tek başına ameliyata yollamama mani olamazdı. İki yıldır asla yalnız bırakmadığım kardeşimi şimdi de yalnız bırakmazdım.

Boş hastane koridorunda yankılanan kapı açılma sesiyle vücudumu kuşatmış uykuyu hızla defedip ayağa kalktım ve kapıdan çıkan Jiyeon'un doktoruna baktım. Jiyeon'un kanseri yendiğinin söylenmesi hep bir umuttu benim için fakat doktor her ameliyat çıkışı bana aynı cümleleri tekrarlıyordu. " Kanser yayılmış." Elimden gelse canımı verecektim Jiyeon'un hastalığını atlatması için ama hiçbir işe yaramayan vücudum yine kendini göstermişti. İlik nakli için en uygun olan her zaman kardeşken, benim iliğim Jiyeon'a uymuyordu. Evren asla yüzümüze gülmeme konusunda o kadar ısrarcıydı ki, artık Jiyeon'un karşısında dahi gülmek zor hale gelmişti.

Birkaç adımda ameliyathaneden çıkan doktorun önüne gittiğimde yine aynı yüz ifadesiyle karşılaştım. Yılların getirdiği yorgunlukla çökmüş gözlerindeki ışık sönmüş, yüzü buruşmuştu. Dudakları bana karşı sürekli söylediği cümleyi söylemek için yorgun bir kıvrılma gerçekleştirdiğinde nefesimi tutup gözlerine baktım.

Bir umut. Sadece, ufak bir umuttu istediğim.

" Taehyung, kemoterapi artık yanıt vermemeye başladı ve kanser hücreleri çok hızlı yayılıyor. Bundan sonra bizim yapabileceğimiz bir şey yok. Şu an yapılabilecek en iyi şey ya Jiyeon'a en kısa sürede ilik bulmak ya da yurt dışındaki bir hastaneye götürmek." Zorlukla yutkunurken dediği cümleler ayakta durmamı zorlaştıran birer yük misali omuzlarıma çökmüştü. Gözlerimin dolmaması için kafamı duvara çevirip gözlerimi birkaç kez kırpıştırdım. Doktor Bey benim bu hallerime saygı duyduğundan olsa gerek ben kendime gelene kadar konuşmadı.

Boğazımdaki yumru yerini korurken gözlerimdeki ıslaklığın kaybolmasını sağlayamayacağımı anlayıp tekrar Doktor Bey'e çevirdim bakışlarımı. " Benim Jiyeon'u yurt dışına gönderemeyeceğimi biliyorsunuz. Maddi olarak ayarlasam bile ikimizin birbirinden başka kimsesi yok. Birlikte gitsek orada bir yaşam sürecek kadar paramız yok. Jiyeon'u tek başına göndermem ise imkansız." Gözlerim tekrar dolduğunda alt dudağımı sertçe ısırdım. Çaresiz hissetmekten çok yorulmuştum artık. " Başka bir çözüm söyleyin lütfen. Be-ben bunu yapamam."

"Güçlü rolü yapmak, güçlü olan insanlar için zordur," diyen annemin sesi yankılandı kulağımda. " Çünkü acıları katlanılamaz olduğunda güçlü rolünü üstlenmeye çalışırlar. Çok acı çeken biri rol yapamaz Taehyung çünkü rol yapacak kadar bile gücün kalmamıştır."

" Diğer çözüm ilik bulmak fakat ilik bulmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun." Bıkkın bir nefes verdi. Onu Jiyeon'un hastanede geçirdiği iki yıl boyunca fazlasıyla yormuştum fakat bizim de tek kurtuluş yolumuz oyken nasıl ısrarlarla gelmezdim ona. Başka bir çıkışımız yoktu ki.

" Jiyeon'un," dedim ve yutkunmaya çalıştım. Soracağım sorunun ağırlığı sırtıma binmiş, kambur kalmamı sağlamış, dizlerimi titretmişti. " Ne kadarlık bir ömrü kaldı." Doktor Bey'in yüzünde anlayışlı bir ifade oluştu. Kamburlaşan sırtımı fark etmişçesine elini nazikçe sırtıma koydu. Bu yumuşak dokunuş kemiklerimi sızlattı sanki. Bazı şeylerin haberini vermek istiyordu sanki sırtımdaki el. Hazırlıklı olmamı, acı çekmemek için vazgeçmemi söylüyordu.