Mai-in Love Ka Rin Sa Akin

Chapter 41- Buti pa ang sisiw...weh?

CHAPTER 41

Natsume’s POV

*sigh~*

Ano ba kasing problema? Wala…wala pa ring text o call galing kay Eris my loves. I mean, alam ko wala akong karapatan dahil hindi naman…hindi naman…WAAAAH!!!! >___<

Magpapaka-emo ako today.

(a/n: Ow? Pero hinihintay ka ng mga fans to do something stupid! Come on, man, don’t be KJ.)

Sapak, you like? I’m currently under the impression that Eris my loves is..is…on a DATE with that guy! I am doing my dramatic monologue, don’t interrupt!

(a/n: Okay. Grabe, kapag pala nag-e-emo e umiingles si Natsume. I seriously didn’t expect that--)

Shut up!

(a/n: oh, e di shut up. Ang iingay niyo kasi eh…I’ll just hide in my little corner and keep quiet…)

*creak* (sfx ng pagbukas ng pinto)

“Bocchan…” tawag ni manang.

May dala siyang pagkain, though wala akong gana. Inilapag niya sa mesa sa tabi ng kama kung saan ako kasalukuyang nagmumukmok.

“Bocchan, kailangan mong kumain. Saka kung matutulog ka, kailangan mong alisin ang tux mo.” Sabi ni manang with a worried face.

Huh? Oh, I’m still in my amazingly glittery custom-made tux..silly me.

Dahan-dahan kong inalis ito at iniabot kay manang. Kinuha naman niya at dinala sa walk in closet ko.

Nakaupo lang ako sa kama ko at nakatingin sa malayo…kasi ganito yung ginagawa sa drama di ba? Yung tumitingin sa malayo tapos may sad background music….

Where’s my iPod? Kailangan kong may moral support…I need a song! Ano bang maganda na background music dito? Hmm….

Umalis na si manang habang nakatulala ako sa kawalan…wow, kawalan, ang lalim….deep…parang ocean. Ocean deep?

*creak* (sfx ng pagbukas ng pinto)

I really need to remember to lock my door when I’m in a sulking mode.

Nagmomoment ako dito! Ano ba, give my fragile mind some privacy…kelangan pa bang mamundok pa ako para lang magkaroon ng katahimikan? Or I’ll just live in an island, like Tom Hanks in that movie. I think it’s entitled ‘Castaway’…Survivor?

“Natsume.” May tumawag sa akin at nakita ko ang magandang mukhan ng mama ko. Nakatingin lang ako sa kanya. Ang maamo niyang mukha…wow, ang ganda ng mama ko, manang-mana sa akin.

Ah! Sulking mode…

“Buti pa ang sisiw, inaalagaan…” bulong ko at humiga sa kama at inakap ang unan ko.

“Huh?” (~__~) tanong ni mama.

“Buti pa ang multo…nagpaparamdam…” bulong ko ulet sa kawalan. *sigh~*

What a fluffy pillow you are….hmmm….

“H-huh? May multo ba sa room mo? Hmm…I think we should find someone to exorcise it or something…”bulong ni mama but it got drowned by the sad background music I had in my head.

 Grabe, ang gaganda pala ng kanta sa playlist ng utak ko…I think it can be a DJ someday…huh…

“Buti pa ang magnanakaw…hinahabol…” bulong ko with sobbing.

O__O “Oh my gosh, there’s a thief in here!” biglang lumabas si mama at nagsisigaw na may magnanakaw daw. Nagkagulo sa bahay dahil ang napindot niya ay ang alarm sa sunog. Seriously, mama…