MÜHRÜN VÂRİSİ

5.Bölüm

Seth önündeki balığa baktıktan sonra bana döndü.

-Ciddi olamazsın değil mi?

Tek kaşımı kaldırıp cevapladım.

-Hiç bu kadar ciddi olmamıştım.

Seth baygın baygın balığa bakmaya başladığında kendimi daha fazla tutamadım ve bir kahkaha attım. Caroline ise ciddi olduğumu sanmış olacak ki yüzündeki rahatlama bariz bir şekilde belli oluyordu. Seth ise kendini yere atmış bana kötü kötü bakıyordu.

-Çok kötüsün.

Beklenenin aksine Seth değil Caroline söylemişti bunu. Kötü müydüm? Tartışılır. Ama iyi olmadığımı biliyordum. Yemek yedik ve bir süre daha şakalaşıp eğlendikten sonra çadır kurmaya karar verdik.

Önündeki yığına umutsuz bir bakış attım. Yapamayacağımdan değil sadece üşeniyordum. Aiden dışında kimse istekli görünmüyordu. Ash ise ayağını yeme çabasındaydı şu an nasıl bir işimizin olduğunu bildiğini bile sanmıyordum.

Seth elindeki çubuklara bir de bana baktı. Sonra elindekileri yere atıp, sinirle oturdu.

-Normal olmak isteyen kim? Güçlerimizi kullanalım gitsin.

Sinirle söylendiğinde kısa bir an ona hak verdim. Ama Ash ve Aiden normal büyüsün istiyordum. Bir şekilde bu güçlerden kurtulmanın yolunu bulacaktım. Bu güçler insanlara göre değildi. Hırsımız bu evrendeki her şeyden tehlikeliydi. Böyle bir güç bizi kesinlikle aşıyordu. Bu güçlerden kurtulmanın yolunu bulduğumda ise hepimiz normal bir şekilde yaşayacaktık. Güçlü olmayı seviyordum. Ama bu doğru değildi.
________

Elimdeki klavuza tekrar baktım. Nerde yanlış yaptığımı bir türlü çözemiyordum. Yaptığım şey pek çadıra benzememişti. Sinirle elimdeki kitabı fırlattım. Ve Seth gibi yere oturdum.

-Olmuyor pes ediyorum.

Seth ve Caroline kahkaha attıklarında sinirle onlara döndüm. Beni gördüklerinde gülüşlerini saklamak isteseler de pek başarılı olamamışlardı.

-Aaron yeter artık kendimize işkence çektiriyoruz. Normal yaşamaya aşama aşama başlayalım ne dersin, bir anda olmuyor gördüğün üzre.

-Ne yaparsan yap.

Ellerimi teslim olurmuşcasına kaldırıp sırt üstü yere uzandım. Yaktığımız ateşin çıtırtıları bir müzik gibi kulağıma gelirken yağmur yağacağını belli eden gökyüzünü izledim. Yağmuru severdim. Çocukluğumdan beri benim arkadaşımdı. Yağmur yağdığında hemen dışarı çıkar ve yağmur dinene kadar yağmurda yürürdüm.

Yalnızlığımı güzelleştiren şeydi yağmur. Gülümsedim. Kısa bir an eski Aaron oldum. Çocuk Aaron. Yağmur bulutlarını görünce kendinden geçercesine sevinin Aaron.

Yavaşça doğruldum Seth çadırları çoktan halletmişti. Dizlerime tırmanmaya çalışan kızıma baktım. Gözlerini ovuşturuyordu. Uykusu gelmiş olmalıydı. Onu kucağıma çektiğimde bana kocaman gülümsedi ve yine dünyalar benim oldu. Onun tek gülümsemesi ile bütün acılarımı unutabilirdim.

Kucağıma sokulduğunda havanın soğuduğunu hissettim. Hızlıca çadıra girdim. İçerisi sıcak değildi ama esen rüzgâr da yoktu. Seth içeri geldiğinde elindeki örtü ile gülümsedim. Tam ihtiyacım olan şeydi. Hızlıca elindekilerden birini aldım. Uyku tulumuna koyduğum Ash'in üzerini örttüm.

-Aaron benim uykum geldi yatıyorum.

Seth benden cevap beklemeden diğer uyku tulumuna çoktan girmişti. Ash kısa sürede uyuduğunda sessizce dışarı çıktım. Yağmur hafiften yağmaya başlamıştı. İnce ince yağsa da kısa sürede hızlanacak gibiydi. Yavaş adımlarla göle doğru yürümeye başladım. Yeni ıslanmış toprak kokusunu içime çekerken gölden yayılan yosun kokusunu almıştım. Normalde yosun kokusundan hiç hoşlanmazdım ama şimdi güzeldi. Belki de onu güzelleştiren yağmurdu, bilmiyorum.