რა ვიგრძენი როდესაც ოლივია ჩამეხუტა? როდესაც მისი პატარა ხელებე შემეხო? არ ვიცი. მის მიმართ არანაირი გრძნობა არ გამჩენია, რომელიც დედას უნდა ჰქონდეს შვილის მიმართ. ვიცი რომ მისი ბრალი არაფერია, ის არ არის დამნაშავე იმაში რაც ,,მან" გამიკათე. როდესაც გავიგე რომ შვილი მეყოლებოდა ერთადერთი მისი მოშორება მინდოდა, მინდოდა ჩემი ცხოვრებიდან გამქრალიყო და მასთან ერთად ის წუთებიც დამევიწყებინა. მაგრამ დედაჩემმა არ მომცა მისი მოშორების უფლება, ბევრჯერ ვცადე მისი მოკვლა, რამდენჯერმე საძილე აბებიც დავლიე მაგრა გადარჩა.... ისიც და მეც.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
(ოლივია)
- ოლივია წამოდი მანქანაში ტესა გველოდება - ვუთხარი ბავშვს რომლისთვისაც არ შემიხედავს - კარგი - სევდიანად მითხრა, ეწყინა რომ მეც არ ჩავეხუტე, მაგრამ მას არასდროს ჩავხუტებივარ, არც მე დამიძინებია, ძილისწინ ზაღაპარიც არ მომიყოლია. ამ ყველაფერს დედაჩემი აკეთებდა. ლივი. ასე ეძახდა დედა (ანდრეა), ან ვი-ს ეძახდა. ადრე მინდოდა ჩემი შვილისთვის ოლივია დამერქმია, დედაჩემმა კი ეს იცოდა ბავშვსაც ამიტომ ოლივია დაარქვა, თითქოს მხოლოდ სახელის გამო შევიყვარებდი. როდესაც დედაჩემი დაიღუპის ამბავი გავიგე მე ვაშინგტონში ვცხოვრობდი, მასთან კონტაქტი არ მქონია, მისი სიკვდილის ამბავი ტესასგან გავიგე, არც მან იცოდა სად ვიყავი, მაგრამ როგორღაც ჩვენი გზები ისევ გადაიკვეთა, ნატალია წლების განმავლობაში მე მზრდიდა, ახლა კი ლივზე ის ზრუნავს.
ბავშვს ხელი მოვკიდე და მანქანაში ჩავაჯინე, მეც ჩემი ადგილი ტესას გვერდით დავიკავე. - ჰეი პატარა ანგელოზო - მიესალმა ტესა და ლოყაზე აკოცა. - გამარჯობა დეიდა ტესა - ისიც სიყვარულით მიესალმა - დღეს კარგად გავერთობით ოლივია, ხომ ასეა ტეილორ - ტესამ შემომხედა, მანიშნა რომ ბავშვს კარგად მოვქცეოდი და არ მეთქვა არაფერი რაც მას ეწყინებოდა
