Everything Has Changed

14

თავი 14

არა.
არა.
- შეუძლებელია.
ვთქვი და ტესტი რომელიც ხელში მეჯირა ძირს დამივარდა, მასთან ერთად კი მეც ჩავიკეცე. არ ვტიროდი, უფროსწორად ვერ, თვალზე ცრემლი აღარ შემრჩენოდა ამდენი ტირილისგან

- ტეილორ....- დედაჩმმა დამიძახა მაგრამ ხმა არ გავეცი. - ტეილორ.... -
მე ისევ არაფერი მიპასუხია. კარის ხმა გავიგე და დედაჩემი სააბაზანოში შემოვიდა, ჩემი დანახვისას კი პირი დააღო.
- რა გჭირს? - მკითხა და ხელი მომკიდა რომ ავეყენებინე, მაგრამ თვალი სხვა ნივთისკენ გაექცა
- ეს... რა არის - თქვა მაგრამ არაფერი ვუპასუხე, უბრალოდ ერთ წერტილს ვუყურებდი. - ტეილორ ეს რას ნიშნავსთქო? შეუძლებელია. შენნ.... ღმერთო. ადექი, აქ ნუ ზიხარ.
- თქვა და აცრემლებული თვალებით გავიდა.

Andrea's POV

როცა მის ოთახში შევედი საშინელი ტკივილი ვიგრძენი. და როცა ტესტი ვნახე... ღმერთო. ეს..... როგორ.... ეს რა გავაკეთე. როცა ოთახიდან გამოვედი შეკავებული ცრემლები წამომივიდა. ეხლა რა იქნება? რა მოხდება? ბავშვი? თუმცა... უკვე... ყვე..ფერი... გვიანია. ჯანდაბა ეს როგორ გამოვასწორო?

Taylor's POV

თითქოს გონს მხოლოდ ეხლა მოვხვდი და ჩემს მუცელს შევხედე, სადაც პატარა არსება იზრდებოდა.
- არა, არააა, არაააააა - ვყვიროდი და ჩემს მუცელს ვურტყამდი - არ მინდა, არა, არაააააა - ჩემს ყვირილზე კი დედაჩემი შემოვარდა
- რას აკეთებ? გაჩერდე, ასე რამეს დაიშავებ
- არა, უნდა მოკვდეს .....
- შეწყვიტე - დამიყვირა და წამომაყება - ამას ვეღარ შეცვლი
- არაა, არ მინდა - ვთქვი და ტირილი გავაგრძელე
- შეწყვიტე ტირილი - მითხრა მკაცრად და ოთახში გამიყვანა - ახლა დამშვიდდი და ყველაფერზე მოგვიანებით ვილაპარაკებთ. გაიგე? - მკითხა - გაიგეთქო?- ახლა დაიყვირა, მე მხოლოდ თავი დავუქნიე.

ორი დღის შემდეგ

ორი დღე გავიდა, ამ ორ დღეში კი ბევრი რამ მოხდა ჩემს ცხოვრებაში.
დედაჩემმა ,,გადამიწყვიტა'' რომ ეს ბავშვი უნდა გავაჩინო, მეკი ეს არმინდა.
ეხლა კი ხელში უამრავი საძილე აბები მიყრია. აბები დავლიე და დავწექი, მინდა რომ მომშორდეს, არ მინდა რომ ჩემს სხეულში იყოს. წამალები დავლიე, საწოლწე წამოვწექი უცებ კი ყველაფერი გაშავდა, სინათლის მაგივრად, სიბნელემ დაიკავა ადგილი.