Everything Has Changed

28

ჯოი.
აქ რას აკეთებს? აქ რატოა?
ახლა რა ვქმა? ოლივია. მას შევხედე, ისიც ჯოის უყურებდა, თითოქს რაღაცას გრძნობდა, უნდა ეგრძნო კიდეც ის ხომ მამამისია, მათ შორის უხილავი ძაფია რომელის  შესახებაც არ იციან.
ისევ მას შევხედე, ჩემი დანახვით გაოცებული იყო, საკმარისად კარგად ვიცნობდი იმისთვის, რომ გამეგო რაზე ფიქრობა. ვერ მიტანს, ეს მის სახეზეც ჩანს, მთლიანად გაფითრებულია, ხელები მომუშტული აქვს და მთლიანად გათეთრებოდა. ერთ წამს ლივს შეხედა, შემდეგ კი მზერა  ისევ ჩემსკენ გადმოიტანა.  ელენა ჩენსკენ წამოვიდა,
- ეს ჩემი მეუღლეა ჯოი - ღიმილით გვითხრა მე და ჰარის  -  ეს კი ელიზაბეტი ჩვენი შვილი - ოლივიას ასაკის  გოგონაზე მიგვანიშნა,  ჰარიმ ბავშვს აკოცა, შემდეგ კი ჯოისკენ წავიდა, ის ისევ გაუნძრევლად იდგა, ვინმეს დეკორატიული ქანდაკება ეგონებოდა, მეც ასე ვიყავი ერთ ადგილას ვიჯექი, ერთმანეთის გარდა ვერავის ვუყურებდით გონს მაშინ მოვიდა როცა ჰარიმ დამიძახა.
- ტეი - მანიშნა რომ მასთან მივსულიყავი, ეხლა რა უნდა მექნა? ისე მოვქცეულიყავი ვითომ არ ვიცნობ? არ ვიცი რამ მიბიძგა თუმცა მათკენ წავედი, ჰარის გვერდით დავდექი. ერთმანეთს დიდიხანი ვუყურებდით, საბოლოოდ ჯოიმ ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმელად, გასაგებია. ისე იქცევა ვითომც არ მიცნობს, კარგი ასე იყოს, ვითამაშოთ ,,უცნობობანა". მეც ხელი ჩამოვართვი. მის შეხებაზე ძველი მოგონებები ამომიტივტივდა, მოგონება რომლის გამოც უბრალოდ ხელის ჩაკიდვისთვის გავყავდი გარეთ, უფროსწორად ვიპარებოდი.

Flashback

7 წლის წინ

შუაღამისას ფანჯარაზე ჯენჭის მოხვედრის ხმა მაღვიძებს, ყურადღებას არ ვაქცევ და ისევ ბალიშზე ვდებ თავს, ერთი ორი სამი ისევ გაუთავებლივ ისვრიან კენჟებს. სასწტაფოდ გადავიხედე, არ მინდოდა დედაჩემს გაღვიძებოდა. სიბნელეში ერთი ადამიანის ჩრდილი დავლანდე
- ჯოიაქ რას აკეთებ? - მაშინვე ვიკითხე - დედაჩემმა რომ დაგინახოს...
- თუ არ გინდა დამინახოს სასწრაფოდ ჩამოდი.
- რა ამ დროს - ასეთ დროს გარეთ რა უნდა ვვეკეთებინა?
- ხო ამ დროს, სწრაფად ჩამოდი თორემ დედაშენი გაიღვიძებს.
- სიგიჟეა, თუმცა მასთან ერთად გასეირნება მინდოდა, კარადასთან მივედი თეთრი პერანგი და შავი შარვალი გამოვიღე, სწრაფად ჩავიცვი.
კარგი, მზად ვარ მაგრამ როგორ გავიდე?