Everything Has Changed

23

ნახევარ საათში მივედი პარკში, სადაც ძალინ ცოტა ხალხი დადიოდა, ცას ავხედე და ალბათ მალე იწვიმებს ასეთ დროს აქ არც არავინ იქნებოდა, ჯერ დრო კიდევ იყო ასე რომ როგორმე დრო უნდა გამეყვანა. ტელეფონი ავიღე ჰარისთვის რომ დამერეკა , როცა გელეფონი ავიღე ზარი შემოვიდა , ჰარი იყო. ეს ბიჭი ჩემს აზრებს კითხულობს
- ჩემს აზრებს კითხულობ, ეხლა უნდა დამერეკა - მისი სიცილი გავიგე
- ოუ ანუ მოგენარტე? - ვერ ვხედავდი თუმცა ვიცოდი რომ ხელი თმაში ჰქონდა და სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა
- არა, სულაც არ მომენატრე
- არ მჯერა, მაშინ რატომ მირეკავდი?
- თუ არ გჯერა ჩემი პრობლემა არა - გადავწყვიტე ცოტა მეწვალებინა
- ტეილორ!
- გისმენ
- ნუ მეხუმრები - ადგა. სკამის გაწევის ხმა გავიგე. ალბათ ხელი ნერვიულად წაიყო თმისკენ.
- კარგი, კარგი მეც - მისი ამოსუნთქვკს ხმა გავიგე, გულზე მოეშვა ჩემი დასტური რომ მიიღო
- რა შენც - და დაბრუნდა ჰარი რომელსაც ჩემი წვალება უყვარს
- მომენატრე
- ოუ როგორ?
- ამმ ძალიან
- მართლა?
- კი - მართლა მომენატრა არადა რამდენიმე საათის წინ ვნახა - საღამოს ხომ გნახავ
- არ ვიცი, შეიძლება საღამომდე ვერ მოვითმინო და ახალვე მოვიდე - ჩვენს საუბარში ნახევარი საათიც გავიდა, მანქანიდან გადავედი და ცდა დავიწყე, ისიც არ ვიცი ვინ არის, ან რატომ მოვედი, კონვერტი ახსენა რომელიც ხელუხლებელი დევს ჩემს ოთახში, ან საოდაინ იცის კონვერგზე? მან გამოგზავნა?

- ელისონ - ეს ხმა. ბენი. - არ გაიქცე გთხოვ ჩემთან მოვიდა და ხელი მომკიდა
- ნუ მეხები - ვთქვი და მისი ხელის მოშორება ვცადე, თუმცა უშედეგოდ. - კარგი ხელს გაგიშვებ თუ შემპირდები რომ არ გაიქცევი
- კარგი გამიშვი.
- რაღაცაზე საუბარი მინდოდა
- შენ, ჩემთან რაზე უნდა ისაუბრო
- წარსულზე
- არ გაბედო, არ გაბედო და წარსულზე არ დამიწყო საუბარი, წარსულზე რომელის წყალობითაც ყველაფერი გამინადგურე. - უკვე ვყვიროდი, ჩემს ხმას ვერ ვაკონტროლებდი
- არაფერი მიქნია, - მანაც დაიყვირა
- რა?
- არაფერი მიქნია, შენთვის თითიც კი არ დამიკარებია, ზედმეტად არ შეგხებივარ
- რას ბოდავ, შენ მე მე... - თვალზე ცრემლი მომადგა, ამის დამალვა არც მიცდია.
- არ გაინტერესებს ეს რატომ დაგაჯერე?
- იმიტო რომ ნაბიჭვარი ხარ
- არა იმიტო რომ დედეშენს უნდოდა, მას უნდოდა რომ შენს შეყვარებულს დაშორებოდი, მან კი ეს გეგმა მოიფიქრა, უნდოდა შენზე ძალა მეხმარა, თუმცა არაფერუი მიქნია.
- შენი არ მჯერა
- შენი ნებაა დაიჯერებ თუ არა, თუმცა მე სიმართლეს გეუბნები
- რა...ტომმმ , ასეთი რამ რატომ უნდოდა ნდომებოდა დედაჩემს - ვიცოდი რომ ჯოი არ მოსწონდა, მაგრამ ასეთ რამეს რომელი დედა გაუკეთებდა შვილს? არ ვიცი უნდა დავიჯერო თუ არა რასაც მეუბნება. იტყუება, იტყუება, ოლივია ის ხომ მისიი....
- იტყუები ეს სიმართლე არ არის, ოლივია ის.. ისს
- კონვერტი რომ გენახა გაიგებდი რატომაც ხარ აქ.
- ის კონვერტი შენ გამომიგზავნე?
- კი შიგნით ...
- არა, არა არ მაინტერესებს შენი ტყუილები, არც ის რა დევს იმ კონვერტში
- მართალია - სხვა მხარეს გაიხედა - საერთოდ რატომ მეგონა რომ დამიჯერებდი? რატომ უნდა დაიჯერო იმ ადამიანის ვინაც ცხოვრედა დაგინგრია. შენს ადგილას არც მე დავიჯერებდი - ჩაიცინა და მე შემომხედა - სწორედ ამიტომ მოვიტანე ეს - ხელი ჯიბისკენ წაიღო იქიდან კი ტელეფონი ამოიღო
- აქ მტკიცებულებააა
- რისი მტკიცებულება?
- ახლა შენ გადაწყვეტ ჩავრთო თუ არა. კი ან არა. - რა არის. რა არის ამ ტელეფონსი.  თუ იტყუება ეს ჩანაწერი დაამტკიცებს, თუ არ იტყუე...
- კი - იქამდე ვთქვი სანამ გაადავიფიქრებდი. - ჩართე
- კარგი - თქვა და ჩანაწერი ჩართა სადაც დედაჩემის ხმა ისმოდა. რა მოხდა ამ წუთას, თავზარი დამეცა არ ვიცოდი რა მეთქვა, არ მინდოდა ამის დაჯერება, თუმა ეს.... არ მინდოდა იმის დაჯერება, რომ დედაჩემმა მომიწყო ყველაფერი.
- ეს ... შეუძლებელია - უკვე ვტიროდი, ცრემლების შეკავება აზრადაც არ მომსვლია.
- ბოდიში მაგრამ სიმართლეა. და... მე შენთვის ....
- რა შენ
- არ შეგხებივარ, გინდა თუ არა ეს სიმართლეა და ის ბავშვიც არ არის ჩემი შვილი
- შეუძლებელია, არააა მატყუებ - მასთან მივედი და პერანგზე ხელი მოვკიდე, თითქოს ამით რამე შეიცვლებოდა. - არა, არაა ის, შენ და.. ჯ... არაა - ეხლა ჩემს თავში ათასი ფიქრი ირეოდა ერთმანეთში.
- აი აიღე, დეენემის ტესტია - ფურცელი გამოვართვი, მისი შვილი არ არის, ამის შანსი ნოლი პროცენტია 
- შენ...
- მისმინე მე... - ხელის აწევით ვანიშნე რომ გაჩუმევულიყო. ზურგი ვაქციე და მანქანისკენ წავედი, ვიცოდი რომ ეხლა ტარებას ვერ შევძლებდი თუმცა არ მაინტერესებდა, ახალა მხოლოდ აქედან წასვლა მინდა. მანქანა 5 წუთში გავაჩერე, კინაღამ რამდენიმე ავარია მოვახდინე.
- შეუძლებელიააა - ხელი საჭეს დავარტყი, მხოლოდ მაშინ გავჩერდი როცა საშინელი ტკივილი ვიგრძენი. - შეუძლებელია, ოლივია ის... ჯოის არაა , სიმართლე ვერ იქნევა - ბენი თუ მართალ ამბობს? თუ მართლაც ჯოის შვილია? - ღმერთო გთხოვ ასე არ იყოს - ალბათ გიკვირთ ასე რატომ ვამბობ, არ მინდა ჩემს გამო ჯოის შვილთან ყოფნის 5 წელი დაეკარგა, თუმცა მარტო მას არ დაუკარგავს, მეც დავკარგე ჩემი შვილი. ვერ აღვწერ ახლა რას ვგრძნობ, ჩემთვის საყვარელმა ადამიანმა, დედაჩემმა სასიკვდილო განაჩენი გამომიტანა.

ვფიქრობ - ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი დამთავრდა, მაგრამ
ეს უბრალოდ.. წარსული ნათებასავით ბრუნდება , გესმით?
ეს მოგონებების კალეიდოსკოპს ჰგავს.
უბრალოდ ყველაფერი ბრუნდება. 
ვფიქრობ, ჩემმა ნაწილმა იცოდა წამში, როდესაც ვნახე, რომ ეს მოხდებოდა.
(ბენი ცხოვრება გამინადგურე)
(ჯო გული ძლიერ ვატკინე)

ეს ნამდვილად არ არის არაფერი, რაც მან თქვა, ან არაფერი გააკეთა,
ეს იყო განცდა, რომელიც მას თან დაერთო.
და სიგიჟეა ის, რომ არ ვიცი, ისევ ასე ვიგრძნობ თუ არა.
მაგრამ არ ვიცი უნდა.
ვიცოდი, რომ ძველი ჩემი სამყარო ძალიან სწრაფად მოძრაობდა და ძალიან კაშკაშა იყო.

მაგრამ მე... ვფიქრობ, როგორ შეიძლება შეხვდე იმ ადამიანის, რომელიც ანგელოზს ჰგავს, როცა გიღიმის, თუმცა მისი ღიმილის უკან ეშმაკი იმალება. ზუსგს უკან სამარეს გითხრიდეს.

წონასწორობა უბრალოდ დავკარგე.
ვფიქრობ, რომ ამ ყველაფრის უარესი ნაწილი არ იყო მისი დაკარგვა.
ყველაზე საშინელი ტყუილია, რომლის მსხვერელიც გავხდით.
მე და ჯო.

გონს ტელეფონის ხმამ მომიყვანა, როცა გამოვფხიზლდი მივხვდი რომ დაღამებულა, ასევე საშინლად წვიმს, მანქანების რაოდენობაც შემცირდა. ტელეფინმა კიდევ დარეკა თუმცა არ დამიხედავს ისე ვისროლე ფანჯრიდან. მანქანა დავქოქე და გზა გავაგრძელე, არ ვიცოდი სად მივდიოდი, ყოველთვის როცა არ ვიცი სად წავიდე გზას პირდაპირ მივუყვები, ეს გზა კი სიმშვიდის პოვნაში მეხმარება.
ერთი საათი მივდიოდი, ბოლოს კი ნაცნობი სახლის კართან ავღმოჩნდი.