Everything Has Changed

25

Harry's POV

სანამ სამსახურიდან გამოვიდოდი ტეიოლორს დავურეკე თუმცა არ მიპასუხა
- მიგვიანებით ვცდი - მანქანაში ჩავჯექი და მისი სახლისკენ წავედი, საღამდე ვერ მოვითბენდი, მინდოდა ახლავე მენახა, გზაში რამდენჯერმე კიდევ ვცადე, თუმცა უშედეგოდ. როდესაც მასთან მივედი ნატალიმ მითხრა, რომ სახლში არ იყო, გადავწყვიტე დავლოდებოდი, ოლივიასთან ავედი. ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა, ათი, ოცი ოცდაათი, ასე გავიდა მთელი ორი საათი, ტეილორი კი არ ჩანდა, არც დაურეკია. გარეთ საშინლად წვიმდა, ამ დროს სად უნდა ყოფილიყო? ტესას და ოლის დავემშვიდობე. შეიძლება სადმე გაირა სახლში, მოსვლამდე და დრო გაეპარა. არა. სისულელეა, დღეს უნდა შევხვედროდი, თუ ვერ მოვიდოდა დამირეკავდა, ახლა კი არც ტელეფონს პასუხობს, ყველა ადგილი მოვიარე რაც კი გამახსენდა, ტელეფონზეც არ მპასუხოდა, ბოლოს კი ხმოვანი შეტყობინება ჩაირთო.
- ჯარდაბა
რატომ არ მპასუხობს? ყველა ადგილი ვნახე სააც დადიოდა, ისიც სადაც ერთხელ იყო ნამყოფი, თუმცა ვერსად ვნახე, სახლში მისვლა აზრადაც არ მომსვლია.

ნახევარ საათში დაცვამ დამირეკა თუმცა გავთიშე, მხოლოდ მესამე ცდაზე ვუპასუხე, რადგან არ ჩერდებიდა.
- ჯობს სასწრაფო იყოს
- მისტერ სტაილს აქ..
- რა აქ
- აქ გოგონაა, ადრეა რასდროს მინახავს არ ვიცი ვინ არის.
- გოგონა? როგორ გამოიყურება
- ქერათმა ,ცისფერთვალება მაღალი, ცუდად გამოიყურება კარებთან ზის და ერთ წერტილს მიშტერებია, თითქოს აქ არ იყოს, შიგნით შეყვანა მინდოდა თუმცა ხმას არ იღებს.
- ტეილორ. მოვდივარ. არსად გაუშვა, თუ საჭირო იქნება ძალით დააკავე მანდ. - ისე გავთიშე რომ მის პასუხს არ დავლოდებუვარ. ახლა გამახსენდა რათქვა, ცუდად გამოიყურებაო, რა სჭირს. მანქანა მთელი სისწრაფიდ მიმყავდა, გამიმართლა, რომ არავინ დადიოდა, სახლთან გავაჩერე მანქანა, მაშინვე გადავედი და კარებთან მივედი, არ მაინტერესებდა დავსველდებოდი თუ არა, მთავარია ის მენახა, დავრწმუნებულიყავი, რომ კარგად იყო. სანამ კარებთან მივიდოდი მისი სხეული დავინახე სულ სველი იყო, კანკალებდა, ისე იქცეოდა თითქოს აქ არ იყო, მასთან ახლოს მივედი ხმადაბლა დამუძახე რამდენჯერმე თუმცა ხმა არ გამცა, უბრალოდ ერთ წერტილს აშტერდებოდა, არ ვიცოდი ესმოდათუ არა ჩემი, ხელში ავიყვანე, არც მაშინ უთქვამს არაფერი. სასტუმრო ოთახში შევიყვანე და მდივანზე დავაწვინე. ვეუბნებოდი, რომ უნდა გამოეცვალა, ჩემი მაისური ავიღე ოთახიდან და ისევ მასთან მივედი, კიდევ ერთხელ გავუმეორე, რომ გამოეცვალა თუმცა უშედეგოდ. გადავწყვიტე მე გამეხადა მისთვის, ხელი მის წითელ ტოპს მოვკიდე თუმცა ,,არა" თქვა, ხელი გავიშვი, მის ცრემლიან თვალებს ვუყურებდი, არ ვიცოდი რა გამეკეთებიმა, ისიც არ ვიცოდი რა სჭირდა. ვუთხარი რომ გამოეცვალა თუმცა მან ,,რატომ?" თქვა ,, ყველაფერი მე რატომ უნდა დამემართოს, ის ადამიანები რატომ მირტყავენ ზურგში დანას ვინც მიყვარს". მოულოდნელად ყვირილი დაიწყო, ჩემი ხელი მოიშორა მდივნიდან ადგა და წინდაუკან სიარული დაიწყო, ხელი თმისკენ წაიღო და მთელი ძალით მოქაჩა, მისი შეჩერება ვცადე თუმცა თავიდან მომიშორა, ხელში ვაზა აიღო და კედელს ესროლა, არ შევწინააღმდეგებივარ, ჯობს სიბრაზისგან განთავისუფლდეს. თუმცა როცა აღარ გაჩერდა მასთან მივედი და მეც დავიყვირე, ,,მისმინე არ ვიცი რა მოხდა მაგრამ..." სიყვა არ დამამთავრებინა ისე დაიწყო თვითონ რაღაცის მოყოლა - ,,დედაჩემმა სასიკვდილონდარტყმა მომაყენა ..." ვერ ვხვდებოდი დედამისი რატომ ახსენა, მას შემდეგ მივხვდი რაც მთელი ისტორია მომიყვა, თურმე ეს... დედამისმა... სახეზე ფერი არ ედო, ცუდად გამოიყურებოდა, მასთან ახლოს მივედი, გონებას კარგავდა ხელი მოვკიდა და დავარდნის უფლება არ მივეცი, იატაჯზე ვიჯექი, ის კი კალთაში მეჯდა, ემოციებისგან დაცლის უფლება მივეცი, მის ცრემლებს მაისურზე ვგრძნობდი. შეუძლებელია, ეს დედამისმა ...., ნუთუ ასეთი დედები არსებობს? მან თქვა რომ .... შეიძლება ოლივია ბენის შვილი არ იყო, თუ მისი არ არის მაშინ ვისია? მისი ყოფილი გამახსენდა, რა ერქვა? ჯონი,
ჯეიკი თუ რაღაც, მახსოვს რომ ჯ- თი იწყებოდა. რა მოხდება თუ მისი შვილი? მასთან წავა, მიმატოვებს? არა, არა არ დავუშვებ რომ წავიდეს, ვიცი რომ არც თვითონ მიმატოვებს.

ფიქრებიდან მისმახმამ გამომიყვანა მითხრა, რომ ჩემი თვალები მოსწონდა ამ სიტყვებმა ჩემს სახეზე ღიმილი გამოიწვია.

----------
მოულოდნელად ტუჩებზე მაკოცა არ შევწინააღმდეგებულვარ, მისი კოცნა არასდროს მყოფნის, მაშინაც კი როცა ვკოცნი. არ ვიცოდი ეს ჩემი მხრიდან სწორი საქციელი იყო თუ არა, ის განადგურებული იყო, არ მინდოდა დამშვიდებულ გელზე ეს ყველაფერი ენანა, მინდოდა ჩვენს შორის მისი სურვილით მომხდარიყო ყველაფერი. თუმცა მის ნებას დავემორჩილე, მინდოდა კიდეც, მინდოდა რომ ერთხელდასამუდამოდ ჩემი გამხდარიყო, მინდა საბოლოოდ მის სხეულს შევხებოდი. ჩემს ოთახში ავიყვანე, ტანსაცმელი ორივემ გავიხადეთ, დილითვე გამიჩნდა ამ ტანსაცმლის მისი სხეულიდან მოშორება, მგონი ოცნება ამიხდა. ჩემს ფიქრებზე გამეცინა. საწოლზე ნელა გადავაწვინე, მის ზემოდან მოვექეცი ერყი ხელი საწოლს დავადე, მთელი ძალით მას რომ არ დავწოლოდი, ჯერ ტუჩებზე ვაკოცე შემდეგ კი....

--------------------

7 საათისთვის მზის სხივებმა გამაღვიზეს ხელი საწოლზე მოვუსვი, მინდოდა ტეილორს ჩავხუტებოდი თუმცა აქ არვინ იყო, თვალები მაშინვე გავახილე, ოთახი დავათვალიერე თუმცა აქ არ იყო, სააბაზანოში შევედი, არც აქ იყო. სამზარეულო, მისაღები, ყველა ოთახი დავათვალიერე მაგრამ აქ არ იყო. უკვე ვნერვიულობდი არ ვიცოდი სად წავიდა ამ დროს, ოთახში ავედი და შარვალი ჩავიცვი, ვფიქრობდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რატომ წავიდა, იქნებ, იქნებ გუშინდელი ღამე ინანა
- არა - თავი გავაქნიე - ამის გამო არ წავიდოდა - ქვევით ჩავედი, მანქანის გასაღები ავიღე, გარეთ ისევ წვიმდა, თუმცა ოთახში ქურთუქისთვის ვეღარ ავიდოდი. კარი გავაღე თუ არა ტეილორი დავინახე, მთლიანად სველი იყო მაშინვე მასთან მივედი და ჩავეხუტე.
როდესაც მითხრა რომ წერილი დამიტოვა გამიკვირდა, აქ რომ ვერ დავინახე აზრადაც არ მომსვლია ოთახის დათვალიერება.

-----------
მგონი ტეილორს პრობლემა აქვს, აზრადაც არ მომივიდოდა, რომ მეორედ თავად მოინდომებდა ჩემთან დაეოლას, თანაც ამის ინიციატორი თავად თუ იქნებოდა.