PSİKOPAT KIZ

#37

Telefon duyduğum sesle elimden kayarken yerimde kalakalmıştım.

Telefona yazık lan!

Ufak çaplı bir küfürden sonra telefonu yerden alarak konuştum:

"B-Barış?!"

"Buğlem,konuşmamız gerek."

Sesimin titrememesi için kendimi zorlarken telefonu sıktım.

"N-ne konuşacağız?"

"Sana her şeyi açıklayacağım.Olduğum yerin konumunu atacağım,gelmen gerek."

Dedi ve yüzüme kapattı.

Ağzım açık kalakalmıştım.Çok geçmeden mesaj geldi.

Mesaja bakmak üzereyken tekrar telefon çaldı ama bu sefer arayan Berk'ti.

Noluyo lan!

"Efend-"

"Buğlem sakın gitme!"

"Ne? Sen nereden biliyorsun?"

"Buğlem...Benim yanıma gel.Canını yakacak.Sana her şeyi ben açıklayayım,izin ver."

"Berk,neler oluyor!"

Kafam çok karışmıştı.

Neydi bu kadar abarttıkları şey?

"Ne saçmalıyorsun? Neden canım yanacak!"

"Yanıma gel her şeyi açıklayacağım."

"Barış da böyle dedi."

"Buğlem gitm-"

Sinirlenerek telefonu yüzüne kapattım.

Madem Barış her şeyi anlatacaktı onun anlatmasına ne gerek vardı ki? Boş yere kafamı karıştırıyordu.

Telefonumu sessize alarak Barış'ın attığı konuma baktım.

****

Derin bir nefes alarak Barış'ın yanına oturdum.

"S-selam."

"Selam...Nasılsın?"

İi cnm sen?

"İyiyim,sen?"

"Ben de iyiyim.Çok uzatmadan sana her şeyi anlatmalıyım.Yoksa vicdanım beni rahat bırakmayacak."

"Barış söylesene neden birden ortadan kayboldun?"

Dedim sulanan gözlerimi başımı eğerek saklamaya çalışırken.

Söylediğimi duymazdan gelerek,

"Biraz sonra anlatacağım şeyler için benden nefret edeceksin belki ama bunu yapmak zorundayım."

Dedi ve yüzümü avuçları arasına aldı.

Göz göze geldiğimizde dayanamayarak gözlerimden akan yaşların yanağımı ıslatmasına izin verdim.

"Senden nefret etmek istemiyorum."

Dedim titreyen sesimle.

"Üzgünüm."

Kollarımı boynuna dolayarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.