PSİKOPAT KIZ

#47

Gözlerimi açmama sebep olan loş ışığa sessizce küfrettim.

"Kapatın şu ışıkları!"

Annem sesimi duyar duymaz gözlerini sevinçle kırpıştırarak bana yaklaştı.

"Kızım!"

Annem bana hızlıca sarılırken ne olduğunu yavaş yavaş idrak etmeye başlıyordum.

Dün Berk'e sinirlenip gözüme çarpan hangi hap varsa hepsini içmiştim.Bizim evin zaten eczaneden farkı yoktu,ne ararsan vardı!

Anlık sinir insana böyle aptalca şeyler yaptırabiliyor tabi ki ama pişman değilim.

Yaptıklarımdan pişman değilem ha aklım hâlâ yapmadıklarımda...

Bu hayatta unutulan değil,iz bırahan ol!

İçsesime uyum sağlayarak kendi kendime kıkırdadım.Bazen bu keratayla iyi anlaşıyorduk.

Kerata?!

Gülmeyi kesip suratımı buruşturduğumda sessiz bir şekilde çemkirdim.

"Ben niye hâlâ ölmedim ya?!"

"O nasıl laf öyle Buğlem! Doktorlar tam zamanında yetiştiğimizi söyledi.Mideni yıkadılar,herhangi önemli bir sorunun olmadığını,en yakın zamanda taburcu edeceklerini söylediler."

Dedi annem sulanmış gözlerini silerek.

"Çen benim için mi endişelendin çen?"

Dudaklarını büzerek gözyaşlarını silen anneme kollarımı açtım.Anında yanıma gelerek bana sarıldı.

Annemle böyle duygusal bir sarılma yaşayınca nedense aklıma Berk geldi.

Ölmemiştir umarım çünkü ben ölemedim.Ben ölmediysem o pislik hiç ölmesin!

"Anne,arkadaşlarımın haberi var mı bundan?"

"Olmaz olur mu bebeğim? Onlar senin her anında yanındaydı,şimdi de gelip sana destek olsunlar diye haber verdim."

Tabi canım! Her zaman yanımdalardı(!)

İçlerinden tek Kubilay'ı gerçekten seviyordum.En cana yakın oydu çünkü.

Kapı tıklatıldığı sırada içimden 'N'olur Berk olsun!' Diye dua ediyordum.

Ama gelen o değildi.

"Ooo,prenses uyanmış!"

Gülerek babama baktığımda yanındaki çikolatalı süt içen ornitorengi de görmem uzun sürmedi.

"Bacaksız!"

"Abla!"

Ayaklarını poposuna çarptırarak yanıma ilerlediği sırada gülerek kollarımı açtım.

"Büyümüşsün ya sen!"

"Ne büyümesi ya? Bir gün ya oldu ya olmadı.İlaçların etkisi bunlar hep."