PSİKOPAT KIZ

#54

Çalan telefonuma küfrettim sessizce.Hızlıca kendime gelmeye çalışarak cevapladım aramayı.

"Alo?"

"Günaydın güzellik."

"Günaydın Uzay Boşluğu'm.Umarım sabah sabah beni sadece günaydın demek için uyandırmadın."

"Öyle bir aptallığı göze alamam.Buluşmak istedim sadece.Müsait misin?"

"Önemli bir şey yoksa buluşmak da oldukça boş bir sebep."

"İstemiyorsan-"

"Şaka salak.Yarım saat sonra haberleşiriz.Öptüm."

Diyerek telefonu yüzüne kapattım.

Yataktan oflayarak kalkarken lavaboya geçerek her gün yapılan rutin şeyleri yaptım.Anlatmaya üşendim ama siz anladınız.

Daha sonra mutfağa giderek benden önce kalkmış olan aile fertlerini selamladım.

"Ey yüce Özdemir Ailesi!"

Elimi savaşçı gibi havada yumruk yaparak gözlerimi kıstım.

"N'aber?" Gülümseyerek normal hâlime büründüğümde yerime oturdum.

Emre'yle annem beni boş boş izlerken,

"Çok sıkıcısınız..." diye mırıldandım, "İnsan bi tepki verir!"

"Bazen zekândan şüphe ediyorum."

Dedi Emre.

"Ablanla düzgün konuş."

"En düzgünü bu.'Beyinsizsin' demiyorum ya!"

"Çocuklar,yeter artık.Hadi yapın kahvaltınızı."

Annemin her zamankinden ciddi oluşu beni birazcık tereddüt ettirdi ama watty kızıyım sonuçta.Biraz salak olmak zorundayız,kusura bakmayın.

Sesimi çıkarmadan kahvaltıyı yaparken doyduğumu hissederek kalktım ve lavaboya gittim.

Emre de arkamdan gelirken gülümsedi.

"Annemde garip bir ciddiyet sezdin mi?"

"Evet,babam da ilk defa bu kadar sessizdi.
Sanki masada yokmuş gibi."

"Kesin bir şey oldu."

"Umarım önemli değildir."

"Umarım."

Yanıma gelip yanağımı öperken gülümsedim ve elimde kalan suyu ona sıçrattım.

Ben gülerek lavabodan çıkarken, o da elini yıkamak için çeşmeyi açtı.

Birden Emre'yle eskisi kadar kavga etmediğimizi fark ettim.Önceden kavgalarımız öyle büyük olurdu ki annem ve babama da yansırdı,onlar da kendi aralarında kavga ederdi.Bu kavgalardan sonra 4-5 gün konuşmadığımız bile olurdu.Şimdiyse büyümüştük,eski inatçılığımızdan eser yoktu ve ne yalan söyleyeyim eskileri çok özlüyordum.Birkaç ay sonra ailemden ayrılacağım gerçeği beni yiyip bitiriyordu.

Sıkıntılı bir nefes vererek odama gidip hazırlanmaya başladım.

*****

"Nasılsın bakalım?"

"İğrencim abiciğim! Kaç gündür evdeyim.Sadece yiyip sıçıyorum."

Telefonun ardından gelen tok kahkaha sesiyle yüzünü buruşturdu Barış.

"Biraz daha sabret.Yakında ikimiz de intikamımızı alacağız."

"Bıkmadın mı?"

"Asla!"

"Psikopatın tekisin! Ne Buğlem'e yaklaşabiliyorum ne de Begüm'den bir haber var.Beni de sürükledin iğrenç çöplüğüne..."

"Boş konuşma Barış! Parayı duyduğunda öyle demiyordun."

"Kendime ait olan kısmı hâllettim ve bitti.Sıkıldım ve bu oyunu bitiriyorum artık."

"Ne demeye çalışıyorsun?"

"Buğlem'e her şeyi anlatacağım."

"Ne? Öyle bir şey yaparsan sıçan deliğine de girsen bulur,gebertirim seni! Anladın mı?"

"Nereden bulaştım senin gibi bir adiye bilmiyorum!"

"Or*spu çocuğunun önde gidenisin! Benim her yerde kulağım var unutma.Her an arkanda olabilirim ve belki de şu an hemen ensendeyimdir."

Barış korkuyla arkasına baktı.

"Hahaha! Seni aptal.Arkana baktın değil mi?"

"Nesin sen,müneccim falan mı?"

"Hayır,ruh hastasıyım."

"Onun artık farkındayım zaten."

"Sevindim...Umarım uyarımı dikkate alırsın."

Barış sinirle yüzüne kapattı telefonu.

O kız,Begüm'le arasını bozmuş da olsa onu bu psikopattan kurtarmak istiyordu.

En yakın zamanda anlatacaktı her şeyi...

Bölüm sonu..
Lütfen artık beni sıkıştırmayın yeni bölüm diye😂 Yazmak istemiyorum çünkü final geliyor final! Bu kitap biterse ne kadar boşluğa düşeceğimin farkındayım o yüzden mümkün olduğunca yavaş geliyor bölümler,üzgünüm😛
Sizi seviyorum,vote vermeyi unutmayın❤️