PSİKOPAT KIZ

#17

Melanie Martinez - Mad hatter
Dizi:Gotham

Akşam üstü mekândan çıkarak eve doğru yürümeye başladım.

"Buğlem?"

Hızlı bir şekilde sesin geldiği yöne doğru döndüm.

Kimse yoktu.

"E-Emir?"

"Seni öldüreceğim..."

Ellerimle kulaklarıma baskı uyguladım.

"Hayır,hayır.Seni öldürdüm.Yoksun,halüsinasyondan başka bir şey değilsin!"

Koşmaya başladım nereye gittiğimi bilmeden.

Nefes nefese kaldığımda etrafıma baktım.

"N-ne?"

Ağaçlardan başka bir şey görünmüyordu...

Sağ tarafıma baktım ilk önce.Sonra da sol.

"Neredeyim lan ben!"

Aptal gibi nereye gittiğini bilmeden öylece koşarsan kaybolursun tabi.

"Kapa çeneni!"

Yere çöktüm.Gözlerimi kapatarak kaybolmamış olmayı diledim.

Ne zaman uykuya daldığımı anlayamadım bile.

Gözlerimi yavaşça açarken bir yatakta yatıyor olduğumu fark ettim.

Hızla doğrulurken buranın bir kulübe olduğunu anlamam uzun sürmedi.

Peki beni buraya kim getirmişti?

"Günaydın."

İrkilerek arkamı döndüm.

"Kimsin sen?"

Dedim karşımdaki uzun boylu,kahverengi gözlü,kumral saçlı yakışıklıya kaşlarımı çatarak bakarken.

"Seni öyle yerde yatarken görünce endişelendim,öldün sandım.Neyse ki sadece uyuyordun.Ben de seni buraya getirdim."

"Sen..."

Yavaşça yanıma yaklaşırken geriledim.

"Yaklaşma!"

Kaşlarını çattı.

"İyi misin?"

Emir'e ne kadar da çok benziyordu böyle!

"Yaklaşma dedim!"

"Sakin ol..."

Dedi ellerini kaldırarak.

"Adım Doruk.Neden bu kadar korktuğunu anlamadım.Birisiyle mi karıştırdın?"

Derin bir nefes aldım.Bir an gerçekten Emir dirilip de beni öldürmeye geldi sanmıştım.Çünkü...bu kadar benzemesi normal değildi.

****

"Bu arada...teşekkür ederim."

"Neden?"

"Beni orada bırakmadığın için."

"Niyetimin iyi olduğunu nereden biliyorsun?"

Bir süre ona kaşlarımı çatarak baktım.

"Sorunlu musun?"

Dedim kaşlarımı kaldırarak.Kahkaha attı.

"Sadece şaka yapıyorum.Önemli değil.Kim olsa aynı şeyi yapardım."

"Şey...Ben...Kayboldum...Burada yaşadığına göre buraları iyi biliyorsun.Bana yardımcı olur musun?"

"Tabi ama önce bir tanışalım."

Dedi elindeki kahve kupalarını yavaşça sallarken.

"Sana nasıl güveneceğim? Belki o kahvenin bir tanesine ilaç koydun ve beni bayıltıp sonra da kötü emellerine alet edeceksin."

"Ciddi misin?"

Dedi alaycı bir ses tonuyla.

"Oldukça."

"Peki,kendi kahveni kendin hazırlamaya ne dersin?"

"Olur."

****

"Ailen nerede peki?"

"Onlar...Öldü."

Başımı eğerek sessiz kaldım.

"Ben öldürdüm."

Dedi pencereden ormana doğru bakarak.

Aha,bu da sen gibi psikopat.

"N-neden?"

Dedim tereddüt ederek.

"Kardeşimin ölümüne sebep oldular ve ben de onları öldürdüm."

Bunları söylerken sanki dünyanın en gereksiz olayını söylüyormuş gibi tepkisizdi.

"Nasıl yani?"

"Kardeşimin canından çok sevdiği bir sevgilisi vardı.İsmi sanırım..."

Bir süre düşündü ve isim aklına gelmiş olmalı ki tekrar konuştu:

Bölüm sonu..

29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız kutlu olsun!

Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını büyük bir minnet ve özlemle anıyoruz.❤