Κακές Συνήθειες

21. Φωτιά

Στην καφετέρια υπάρχει πολύς κόσμος και στην τραπεζαρία ολόκληρη ουρά. Ξεφυσάω.

Κοιτάζω φευγαλέα την οθόνη του κινητού μου και βλέπω ότι έχω δύο αναπάντητες κλήσεις από τον Τζέικ.
Μιλάμε αρκετά τον τελευταίο καιρό.
Ώρες ώρες με κάνει να γελάω και θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Είναι καλός φίλος.

Εντάξει, είχαμε μια περιπετιούλα όταν ήμασταν 17. Και τί με αυτό;

Με την Ρία ξέρω ότι ποτέ δεν θα είμαστε όπως παλιά. Έχουμε συναντηθεί όμως μερικές φορές.

Γνωρίζω ότι είναι λάθος να μπλέκω με τους κανονικούς ανθρώπους και άδικο για τους φίλους μου. Αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω. Και κατά κάποιον τρόπο βρίσκω τον εαυτό μου να είναι καλά με όλο αυτό.

Θα τολμούσα να πω ... χαρούμενος;

Αποφασίζω να βγω στο μπαλκόνι που είναι πιο μεγάλο κι απ'το σαλόνι μου.

Εκεί, μια παρέα τριών κουστουμάτων ανδρών καπνίζει στην γωνία συζητώντας. Όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με γυαλιά ηλίου.

Πηγαίνω στην εντελώς αντίθετη πλευρά και ανάβω ένα Mallbouro.
Το χέρι μου πατάει αυτόματα το εικονίδιο της επαφής του Τζέικ.

Στον δεύτερο χτύπο το σηκώνει.

"Έλα βρε Άννα. Σε παίρνω, σε ξανά παίρνω, που στο καλό χάθηκες;"

Γελάω λίγο. "Είχα πολύ δουλειά"

"Που είσαι τώρα;"

"Στη εταιρεία"

Το συναίσθημα του να λες την αλήθεια είναι τέλειο. Θα το έκανα συχνότερα αν μπορούσα.

Θυμάμαι ότι την μέρα που τον είχα συναντήσει τυχαία στον δρόμο, του είχα πει πως δουλεύω σε πολυεθνική.
Και να 'μαι τώρα. Λοιπόν, αυτό θα πει ειρωνεία..

Αν του είχα πει πως καταφέρα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου και έγινα συγγραφέας, άραγε τώρα να ήμουν όντως μια fake συγγραφέας;

..

Καλά, τι μαλακίες λέω;;

"Άρα δουλεύεις τώρα; Θες να σε πάρω αργότερα;" Η φωνή του από την άλλη γραμμή με επαναφέρει από τις ηλίθιες σκέψεις μου.

"Όχι, όχι, έχω διάλειμμα τώρα. Πες μου"

"Αμ..τί να σου πω;"

"Έλα τώρα Τζι.. γιατί με έπαιρνες πριν; Συμβαίνει κάτι;"

Ησυχία. Μόνο η ανάσα του ακούγεται.
Αυτό δεν είναι καλό.

"Τζέικ; Θα μου πεις;" Ίσως ακούγονται πιο ανήσυχη από ότι θέλω.