Κακές Συνήθειες

23. Πάρκερ

LOUIS'S POV

(Las Vegas Nevada)

Από το φιμέ τζάμι του τζιπ παρατηρώ τους ψηλούς ουρανοξύστες και τις πολύχρωμες, φωτεινές ταμπέλες που περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά μου καθώς το αυτοκίνητο τρέχει μες την νύχτα προς το κέντρο της πόλης.

Λας Βέγκας λοιπόν. Επιφανειακά λαμπερή και χλιδάτη πόλη, γεμάτη καζίνα, λεφτάδες και παπαριές. Ο παράδεισος του τζόγου.

Βλέπω νέους να καπνίζουν σε μια γωνιά του δρόμου. Έναν άντρα να σπρώχνει μια πόρνη σ'ένα σκοτεινό στενάκι. Στην διπλανή λουρίδα της ασφάλτου, δύο γυαλιστερές κόκκινες πόρσε περνούν από μπροστά μου με φόρα, κάνοντας κόντρες.

Χοντροί, κουστουμάτοι πενηντάριδες με ακόμα πιο χοντρά πορτοφόλια, κατεβαίνουν από μακρόστενες λιμουζίνες κατευθυνόμενη προς ένα μαγαζί με τόσα πολλά φώτα που πονάνε τα μάτια μου μόνο κοιτάζοντας το.

Ανόητοι, αλλαζόνες, αφελείς, ματαιόδοξοι, όλοι εδώ, μαζεμένοι
σε μια πόλη να αναλώνονται.

Το μέρος απλά χαραμίζεται με όλους αυτούς τους άχρηστους να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Αν σπείρες μαριχουάνα εδώ πέρα, θερίζεις χιλιάδες κόσμο. Πόσο τέλειο;

Και διάολε, πόσο υπέροχα θα ήταν
όλα αυτά τα κτήρια τυλιγμένα στις φλόγες; Καπνός, απόγνωση.. Μπορώ σχεδόν να ακούσω τα ουρλιαχτά..

Συγκεντρώσου Λούις. Θυμήσου γιατί είσαι εδώ..

Γαμήσου.

Ξέρω πως μόλις φτάσω στον προορισμό μου όλα θα πάνε σκατά.

Στην ιδέα και μόνο ότι θα δω τα μούτρα αυτού του μπάσταρδου μπροστά μου ξανά, μετά από τόσα χρόνια οι σκιές
τρελαίνονται. Θολώνει η όραση.

Σφίγγω τα χέρια στο τιμόνι.

Ηρεμία γαμώτο, ηρεμία. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

(....)

Πάει ώρα που έχω αφήσει την πόλη πίσω μου και οδηγώ μέσ' το απόλυτο σκοτάδι. Σβήνω την μηχανή λίγα μόλις μέτρα μακριά από το θεόρατο κτήριο, το οποίο είναι περικυκλωμένο από μαυροφορεμένους άνδρες που ελέγχουν όλη την περίμετρο, έχοντας φανερά τα όπλα στα χέρια τους.

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο..

Πλησιάζω την είσοδο και αναγκάζομαι να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά για να μην με πυροβολήσουν.