Κακές Συνήθειες

22. Μία Συνάδελφος

Πριν κάνω το οτιδήποτε πρέπει να σιγουρευτώ ότι η Ελεονώρ θα είναι ασφαλής. Αν δεν έχω το κεφάλι μου ήσυχο το σχέδιο δεν μπορεί να προχωρήσει. Τόσο απλά.

Δυστυχώς εδώ που φτάσαμε δεν έχω πολλές επιλογές. Ένα μονάχα μου μένει να κάνω. Είναι ή αυτό ή τίποτα.

Περπατάω βιαστικά στον μακρόστενο διάδρομο προσπερνώντας πολλές πόρτες ώσπου σταματάω σε μια συγκεκριμένη στο βάθος. Χτυπάω και μόλις παίρνω την έγκριση, μπαίνω μέσα φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Καλημέρα σας κύριε Κρίσταλ"

"Ό, τον αγαπητό μας Άλεξ! Πέρασε, κάθησε"

Νεύω και κάθομαι ακριβώς απέναντι του με το γραφείο να μας χωρίζει.

Νιώθω εντελώς μαλάκας που του μιλάω στον πληθυντικό ενώ είναι στην ίδια ηλικία με εμένα. Επίσης
κι αυτός μιλά σαν εξιντάρης.

Μπλέκει τα χέρια του πάνω στο γραφείο και μου χαμογελά φλόρικα.

"Τί κάνεις Άλεξ; Ελπίζω καλά"

Γνέφω θετικά.

"Οι φίλοι σου;"

"Καλά"

Με καλοπιάνει και το ξέρω. Πάντα αυτό κάνει.

Και ο λόγος;

"Η αδερφή σου... πως είναι;"

"Βασικά..για αυτήν ήθελα να σας μιλήσω"

Και πλέον έχω κερδίσει την αμέριστη προσοχή του.

"Έπαθε κάτι η Ελεονώρ;"

"Όχι, όχι είναι καλά"

Αφήνει μια ανάσα ανακούφισης.

"Ξέρετε, έχει να κάνει με την ψυχολογία της περισσότερο"

"Συνέχισε" Με παροτρύνει ανυπόμονα.

"Όπως γνωρίζετε, έπειτα από τον θάνατο των γονιών μας η αδερφή
μου βιώνει ένα είδος κατάθλιψης
και γενικότερα το γεγονός
επιρρέασαι αρκετά την ψυχολογία
της."

Βασικά αυτό ως ένα βαθμό ισχύει. Ζούσε μαζί τους από βρέφος. Της στοίχισε πολύ ο θάνατος τους. Αλλά η Ελεονώρ είναι καλύτερα από καλά τώρα. Είναι δυνατό κορίτσι η αδερφή μου. Το ξεπέρασε και στάθηκε ξανά στα πόδια της. Είμαι υπερήφανος για αυτήν. Φυσικά ήμουν δίπλα της συνέχεια. Μετά από αυτά που επιχείρησε τότε, δεν την έχω αφήσει από τα μάτια μου.

"Μπορώ να βοηθήσω;" Με ρωτά με αληθινό ενδιαφέρον.

"Βασικά.. ναι. Ο ψυχολόγος της είπε πως θα ήταν καλό να αλλάξει περιβάλλον για λίγο καιρό. Μου πρότεινε κάποιο ταξίδι αλλά δυστυχώς, όπως γνωρίζετε, έχω την δουλειά μου εδώ και επίσης δεν
έχω την οικονομική ευχέρεια να.."