Κακές Συνήθειες

32. Ο Συνεχιστής

ALEX'S POV

"Είναι... είναι ολόιδια εσύ" ψελλίζει.

Ο ψύθηρος της αντηχεί στα αυτιά μου πολλαπλασιασμένος και επίπονος, σαν εκείνες τις φωνές που δημιουργούνται στο μυαλό του πρωταγωνιστή σε κάποιες ταινίες με σκοπό να του προκαλέσουν τύψεις βασανίζοντας τον για μια αιωνιότητα.

Είναι ολόιδια εσύ.

Ολόιδια εσύ.

Ολόιδια εσύ.

Εσύ.

Στέκομαι από πάνω της, εκείνη να κρατά την φωτογραφία με τρεμάμενα χέρια. Είναι περίεργο το ποσό την επιρρέασαν αυτά που της είπα. Κι ακόμα δεν της έχω εξηγήσει καν το που κολλάει η ίδια στην ιστορία.

"Ήταν"Την διορθώνω.

Στρέφει κατευθείαν το βλέμμα της πάνω μου.

"Είναι νεκρή"

Προσπαθώ να μιλήσω σταθερά και το πετυχαίνω αλλά ταυτόχρονα νιώθω δυο χέρια να εγκλωβίζουν τον λαιμό μου γύρω τους.

"Πως πέθανε;" Με ρωτά στον ίδιο ψυθιριστό τόνο σα να φοβάται μην μας ακούσουν.

Για το Θεό, ας αφήσουμε αυτό το θέμα επιτέλους.

"Δεν χρειάζεται να ξέρεις" Απαντάω αμυντικά. Με κάθε συλλαβή τα χέρια σφίγγουν περισσότερο δυσκολεύοντας με να αναπνεύσω, να καταπιώ.

Σοβαρά δεν την ενδιαφέρει ο θάνατος της... μητέρας μου.

Εντάξει, εντάξει! Απλά δεν μπορώ να της το πω. Δεν μπορώ να θυμάμαι. Είμαι δειλός!

Για λίγες στιγμές με κοιτά τόσο διαπεραστικά, λες και εκτός από
την καρδιά και το μυαλό, τώρα προσπαθεί να εισβάλει και στις αναμνήσεις μου, να καταλάβει τι σκέφτομαι.

"Είστε αδέρφια" ακούω ξανά την φωνή της από πριν. Το είπε τόσο φυσικά, σα να το ήξερε από πάντα,
σα να είναι κάτι αυτονόητο.

Ταράχτηκε. Την είδα να κολλάει
μετά από αυτή την διαπίστωση.
Να πνίγεται στην σκέψη της από την εσωτερική προσπάθεια να συνδέσει όλα τα γεγονότα. Είναι τόσο διαολεμένα έξυπνη. Έξυπνη και πεισματάρα. Πολύ κακός συνδυασμός. Θέλει να τα μάθει όλα κι ας μην ξέρει πόσα θα αντέξει.

"Συνέχισε" Με παροτρύνει τελικά και αφήνω μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατάω τόση ώρα, ενώ πηγαίνω στην θέση μου, αντίκρι της.