[ITNOL #2] How Right It Is To Love You? (COMPLETED)

Chapter 16

#HRIITLYDancingInTheRain

A/N: Sooo, here's an update for all of you! Sorry for the grammatical errors and misspelled words. Thank you, enjoy reading!

-

Today marks our second day here at Subic.

"A-aray ko, t-teka lang." I am actually having cramps here and there everytime I wake up. Nang makaluwag luwag ako ay dumiretso kaagad ako sa CR at dun na nagsuka. Morning sickness. Routine ko na ata to  kada umaga.

My husband knocked me up. "Okay ka lang? Do you need help?" he asked me.

I was in the middle of gargling and blew it up as I replied to him. "No, thanks. I'm good na baba. Lalabas na ako maya-maya."

Napatitig ako sa salamin.

"Alam mo, ako yung kinakabahan sa mga sinasabi mo e. Kahapon ka pa, sabi mo hindi kita iiwan kahit na anong mangyari, ngayon naman aayusin mo lahat." I questioned him right away.

Hindi ito nakasagot, bagkus ay napatigil ito sa pagkain at halatang nilulunod lang ang sarili sa mga mata kong nakatitig sa kanya, gulong-gulo at nangangailangan ng sagot sa katanungan kong iyon. Hindi ko maalis sa loob ko ang magduda sa mga pinagkikilos niya.

"Ogie...may tinatago ka ba sa'kin? May kailangan ba akong malaman?" I asked him straightforwardly. My heart is now fastening its pace of pumping. Hindi pa ako handang marinig galing mismo sa bibig niya na kung meron man siyang tinatago sa'kin. "Can you tell me this time?"

"No, wala akong tinatago love." he replied with a smile. "I will gladly say my mistakes on you. Sasabihin ko naman sayo kapag may kailangan kang malaman tungkol sa'kin, tungkol sa'tin."

Kahit tapos na ako ay napahilamos nalang ako sa aking iniisip. That conversation was last night when we're having dinner and not once ay hindi nagmintis ang pagiisip ko tungkol doon sa pinagusapan namin. Maniniwala ba ako sa sasabihin niya? I don't know if these are just my overthinking hormones or its my born self-instinct but I really really believe that we're going the wrong way.

Trust and a little privacy is one hell of an important thing in a marriage. I guess kailangan kong ibigay ng full force ang mga iyon sa asawa ko. Kailangan ko siyang pagkatiwalaan at paniwalaan, alang-alang sa relasyon naming dalawa. Our wounds were too deep from back then and now it's slowly healing, we should stay it that way and never be scarred again.

I opened the door and withdrawed myself from the comfort room. Medyo makulimlim sa labas pero kita naman ang sikat ng araw. Ogie was silently waiting for me at the veranda with our dining table and some food on top of the table and a breathtaking view. Ngumiti naman ito sa'kin at inaya akong kumain kasama siya. He already started eating and I bet natatakam na ito sa hinain ng staff.

"Hindi naman halatang gutom ka na ano?" I pulled a joke.

"Hindi po." he laughed along at umupo na ako sa harap niya. As in, sa harap ng mesa okay, hindi sa ano. Wag kayong chaka, kakain lang kami. Hehehe.

I started putting some food on my plate and started chewing. Once I successfully entered my first bite inside my body, I spoke. "So, anong gagawin natin today?"

"Dito lang sa hotel. Maybe let's not tire ourselves just to go to other places when we already got what we need here." Woah. Deeeeeep. Agree na agree ako sa sinabi niya. "I just can't risk going out from here. Lalo na at buntis ka, hindi natin alam ang lugar and maybe magka-aberya pa tayo sa daan. Nag-iingat lang ako, love. I hope you understand."

I protested. "No, no. I totally agree." Legit pagoda rin ako sa biyahe kahapon kaya ayos lang din saking dito na lang kami sa hotel at maliligo nalang ako sa pool.

"Okay." nagpatuloy naman ito sa pagkain habang tutok sa tablet niya. Nang naramdaman niyang tinitignan ko siya, he spoke. "Sorry, may urgent na pinapapasa kasi si Papa sa'kin e."

"Ay wala yun, okay lang. I'll just quietly wait and eat here then."

Nagpatuloy naman ako sa pagkain. After eating, he was calling somebody and went to the other side of the veranda. Hindi ko na naman siya inistorbo sa ginagawa niya. I quietly stood up and cleaned our mess, putting the plates on top of our drawer. Pagkatapos kong linisin ang ibabaw ng lamesa ay kinuha ko ang pinagkainan namin. I opened the door to go out and went downstairs para ihatid na mismo ang mga pinggan na ginamit namin. I decided not to go back to the room yet and went into the shore and sat along the sandbars of the beach. 

I was humming the tune of I forgot what's the title song, while feeling the white sand here around me. Wala lang, nilalanghap ko lang ang simoy ng hangin at gusto ko lang din mapag-isa. Wala naman akong masyadong iniisip, pwera nalang siguro tungkol kagabi. Hay. Gusto ko kasing malaman kung ano yun. Pero sige, rerespetuhin ko na lang siya. Kung meron nga siyang tinatago, sana lang ay maganda ang maibigay niyang rason para itago yun sa'kin. Sana para sa ikabubuti naming lahat yun.

"Bakit hindi ka bumalik sa kuwarto?" 

Napalingon ako sa nagsalita. "Ay sorry, wala lang. Gusto ko lang maparito. I didn't disturb you na, you seem busy."

"Ikaw lang naman ang pinapahintulutan kong distorbohin ako." natatawa niyang sabi habang tinatabihan ako sa pag-upo. "Are you thinking about something?" 

"Wala naman. Gusto ko lang lumabas, magpahangin." I replied. "Sino ba yung tumawag sa'yo kanina?"

"Si Trina." he spoke. "Well, may maliit na problema kaso naayos naman kaagad. Inatake lang ng katangahan yun."

"Sobra ka." Hinampas ko siya ng mahina sa braso. "Pasalamat ka nga may tumutulong pa sa'yo e."

"Joke lang naman love." he laughed. 

I was a bit startled when the sun was covered by the dark clouds above. Woah, umagang-umaga makulimlim na kaagad ang atake dito sa Subic. May bagyo ba? LPA? Wala naman akong nababalitaang ganun. Climate change? Ewan. In no time, I felt that something was pouring from the sky. Yes, you're right. It's raining.

"Pumasok na ta-" aya ni Ogie sakin at akmang hihilahin niya ako papasok but I stayed on my position. "Love. Magkakasakit ka niyan, sige ka." sita niya sa'kin pero nakaupo pa rin ako.

"A little dancing in the rain won't hurt baba, right?" 

I gave him my silliest smile and stood up from where I sat down. I started walking as the rain kept falling down, lumalakas ito ng lumalakas kasabay ng malalaking hampas ng alon sa tabi ko. I twirled and ran around those sandbars, enjoying the cold air and the cold water falling down to my body. Ang sarap sarap lang maligo sa ulan, sobrang malaya ang pakiramdam na parang walang ka-proble-problema sa buhay. I saw my husband, just staring at me blankly. Tumawa nalang ako sa reaksyon niya.

"Love, it's okay! Halika na please? Join me!" pag-aaya ko sa kanya. "Ang saya-saya kaya! Wag ka nga magmukmok dyan!" sita ko sa kanya.

Kalaunan naman ay sumama siya sa pagtatampisaw ko rito sa ulan. First, he walked slowly at naalarma naman ako nang tumakbo ito papunta sa'kin at tumakbo rin ako papalayo sa kanya. Our laughs and smiles filled the beach's atmosphere with the pouring rain on us. I didn't let him catch me that moment. Kaso hulog na hulog na ako sa kanya and he was there to save me from falling—sabi nga nila, better late than never.

Nang nararamdaman kong nawawalan na ako ng hininga at napapagod na ako ay hindi ko nagawang magpatuloy pa kaya nahuli ako ni Ogie, and pulled me for a hug. We kept that position for almost five minutes, feeling each other's arms. Still, it was raining harder than ever, buti nalang at hindi mahangin.

He distanced his face and purely spoke. "I love you. Always and forever."

Napangiti naman ako sa sinabi niya. "Mahal na mahal na mahal rin kita." sagot ko.

And at that exact moment, I know that we're going to make it through the rain.