VAMPİR KASABASI [TAMAMLANDI]

Yirmi Dokuzuncu

Oy vermeden geçmeyin😚

1 YIL SONRA

"Seania, nerdesin?"

"Hayatım, işim vardı. Iııı 1 saate buluşabiliriz tamam mı?"  Yüzümde hiçbir ifade olmadan kafamı salladım.   Sanki   telefondan   görebilecektide.

Seania ile ben sevgiliydim. Monica'yı unutamamıştım ama... İçim hâlâ, düşündükçe ilk günkü  gibi  ağrıyor.
Kalbim sıkışıyordu.

Monica'yla tekrardan  1 yıl önce karşılaşmıştık ve beni   tekrardan yüz üstü bırakıp gitmişti. Kalbi nasıl el vermişti anlamamıştım.  Gerçekten sevmiyordu demek ki.

"Tamam o zaman ben seni almaya gelirim hayatım, hazırlan" diyip telefonu kapattım. Monicayı unutabilmem için Seania'yle çıkmıştım.

Monica benim için tabiki farklı olacaktı her zaman. Aklım hep ondaydı. Ve beni hiç mi merak etmemişti 1 yıldır? 

Şu an evimdeydim. Ev de oturuyor Monica'yı düşünmekten başka  bir şey yapmıyordum. Aklım, kalbim daima Monicadaydı.

MONİCA'DAN*

"Tamam alıp geliyorum, Westeria'ya bak Jane."

Yemeklik için bir şey yapacaktım fakat dolaplar bomboştu. Bitmişti malzemeler

Ben de kocam olan Jane'den, çocuğumuz olan Westeria'ya bakmasını istedim. Rica etmedim, tembih ettim. Babası sonuçta bakacak.

1 yıl içinde olan bu düzenime alışmıştım ve gayet de mutluydum. Ed konusuna gelince.... Hatırlatmak dahi iatemiyordum fakat benim hayatım 1 yıl önce kararmıştı. 1 yıl önceki eski hayatım bitmişti.  Şu an da istesem bile eskiye geri dönemezdim çünkü bunu kızım Westeria'ya bunu yapamazdım.

Markete gidip alınacakları aldıktan ve kasaya gidip parasını da ödedikten sonra eve geldim.

Jane ve Westeria..

Kızım babasıyla oturmuş oyun oynuyordu. Şu haliyle aşırı tatlıydılar...

Onlarla vakit geçirmekten keyif alıyordum. ED bazen aklıma dahi gelmiyordu. Ona artık aşık felan da değildim. Hissetmiyordum çünkü.

"Aşkım ben geldim."

"Ne çabuk geldin hayatım?" Diyerek tebessüm ettiğinde yanına gidip yanaklarına bir öpücük kondurdum.

"Biliyorsun market pek uzakta değil." Deyip devam ettirdim.  "O yüzden hızlı oldu biraz."

Westeria yanıma gelip "Anne bir şey sormak istiyorum."

Dediğinde onun boyuna eğildim ve "sor tabi." Dedim.

"Ama sana değil,  arkadaşım Dune'ye." Dune mi? Ha, şu iki bina öte de oturan.

Tabi sorabilirsin ama ne soracaksın?

"Sor kızım da ne soracaksın."

''Bir şey soracağım işte. Ben tek giderim yolu biliyorum zaten. İki bina ötemizde oturuyorlar." Onu onayladığımda Jane'ye baktım.

Bizi dinliyordu.

"Hayatım gel biz de beraber yemek yapalım..."

(•)(•)(•)(•)(•)(•)

"Ya Jane çıldıracağım nerde bu çocuk!"

"Bilmiyorum Monica! Bir bilsem...Kaybolmuş olamaz ki... Buralarda bir yerlerde geziyor olmalı"

Çıldırmış gibiydim. Çıldırmıştım aslında. Deliriyordum. Westeria kaybolmuştu. Dune'ye gidiyorum diyerek başka yere gitmişti! Kahrolacaktım. Kahrolmuştum...

Fenalaşarak yere düştüğümde Jane başıma toplandı.

Dışardaydık. Herkes teker teker çoğalıyordu.

Westeria kaybolmuş olmazdı....

"Tanrım! Napacağım ben!" Delirmiş şekilde önüme baktım.  Sarı gözlü olan bir kız  yanıma yaklaştığında elimden tutmaya çalıştı. "Sanırım ben kızınızın nerde olduğunu biliyorum. Kızınızın adı neydi?" Dediğinde şaşkınlıkla doğrularak yüzüne baktım.

"Gerçekten mi? Nerde kızım, nerde?!"

"Kızınızla iki gün önce tanışmıştık. Sokakta arkadaşı ile oynarken bana çarpmıştı yanlışıkla. Biz de öylece tanıştık. Daha sonra beni annem çağırıyor, demesiyle size doğru koştuğunu gördüm. Annesi olduğunuzu anladım. Adı neydi?"

"Westeria."

"Imm tamam. Ben galiba nerde olduğunu biliyorum... "

Ellerim terlemeye baslamaiti bile. Nerde benim kızım? Seania?