VAMPİR KASABASI [TAMAMLANDI]

Yirmi Yedinci

Medya -Monica

Final kaçıncı bölüm olsun? Belirleyin.

Bu arada bir röportaj bölümü hazırlıyorum. Sizlerin sorularını bekliyorum bu satıra kesinlikle. Ayrı bir bölüm oluşturup karakterler cevaplayacaklar 😏

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

~Keyifli okumalar~

Gözlerimiz âdeta birbirleriyle konuşuyordu. Ne diyeceğimi bilemiyordum. O da şaşkınlık içerisindeydi. Ona hasretle baktım.
''Sen?! Monica.." dedi Üzgün bir ses tonuyla. Mutluydu. Belli ediyordu. Ben de mutlu sayılırdım, çünkü onu görünce heyecanlanmamıştım. Herhangi bir 'aşık' belirtisi görmemiştim kendimde. Tuhafdım. Ona aşıktım. Ama şimdi neden o eskiden hissettiğim duyguyu, hissedemiyorum? Yoksa aşık değil miyim?..

Arkamı hızla dönüp, kaçmayı planlarken biri tuttu kolumdan. Bunun, Ed olduğunu anlamamak hiç zor değildi. "Kaçma!" Bir şey diyemiyordu çok. Çünkü Mutluydu. Hemde çok. Aşıktı o. Bana aşıktı. O kalbinin içinde ben vardım.

"Neden konuşmuyorsun Monica, sesini Bile özlemişken..." daha fazla devam edemedi. Duygulanmıştı.

Konuşmayacaktım. Kararlıydım. Çekip gidecektim burdan? **

"Benimle konuş lütfen? O gün! O lanet gün! Beni neden terk ettin?!"

"Sevgili olduğumuzu hatırlamıyorum!" Diyerek bağırdım. Şaşkınlık içerisindeydi. Şaşkınlık içinde öfkesini de görebiliyordum. "Sen?! Ne dedin?!"

"Bana, sanki sevgiliymişiz de ben seni o gün terk etmişim, gibi konuşma! Şimdi burdan defolacağım, bana tek bir soru dahi sorma! Bir daha yüzümü asla görmezsin!" Neden bu kadar abarttığımı bilmiyordum. Ama heyecan yok, üzüntü var, kırgınlık var..

Beni 3 ay boyunca aramamıştı. Ve üstelik, üstelik sinemada geziyordu! Beni umursamıyordu bile!..

"Seni o kadar özledim ki.. Sakince oturup konuşalım. Neden beni bıraktığını da." Bana aşıktı. Belliydi. Ama ben? Eskisi gibi ona aşık mıydım? Evet. Evet.

Nazikçe kolum kavradı. Bir arabaya bindirdi. Nereye götürdüğü hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Şaşkın, Üzgün, mutlu, heyecanlı... Hepsi onda vardı şuan.

Sahil gibi yerde durdurdu arabayı. İndik. Bir yere geçip oturuduğumuzda bana döndürdü bakışlarını.

Biliyor musunuz, bakışları şu an o kadar içime işlemişti ki.. Onu öpmek istiyordum. Deli gibi. Fakat ona sevgili olmadığımızı söylediğim aklıma geldikçe bu Arzum kırılıyordu.

"Bana bir daha bu acıyı yaşama Monica. Bir daha kaldıramam bukadar ağır bir yükü... Ölürüm çünkü. Lütfen benimle gel. Benim ol." O an çok gözlerim dolmuştu. Duygulanmıştım. Ama daha farklı bir şey hissettim o an,

Benim için, niye ölecek hâle geliyordu? Beni seviyor muydu? Bunu hiç ağzından duymamıştım.

"Sana bir şey anlatamayacağım, üzgünüm..."

Diyerek ayağa kalktım tam arkama bile bakmadan burdan gideceğimi planlarken kolumdan tutup beni kendine çekti. Burun burunaydık. Dudağımız birbirine değecekti nerdeyse.

"Bana birdaha bu acıyı yaşatacaksan, uygulamana gerek yok. Sen söyle ben kendimi öldürürüm..." böyle demesi içime çok işlemişti. Ani bir refleks olarak dudaklarına yapıştım. Şaşırmış gözüküyordu. O da karşılık veriyordu. Etrafta kimse yoktu zaten.

Onu yarıda bırakıp koşmaya başladım.

"Dünya başıma yıkılsa; bu kadar ezilmezdim! Tüm bombalar benim kafama düşse; bukadar parçalanmazdım!"

Eveeeeetttt! Sanırım beklenen pardon beklenmeyen. An geldiiiii. Ed, parçalandı durumlar böyle olunca tabi. Aynısını Monica yaşıyor olabilir mi sizce? Yorumları bekliyor olacağım. Monica neden onu bırakıp gitti bilenler ya da tahmin edenler var mı acep?

Yorumları  alalım???

Hadi bay. Keyifli okumalar.