•My Devil•

11.

William odwiózł mnie 5 godzin temu do domu ze szkoły. Miło się zachowuję w stosunku do mnie, ale dalej uważam, że zrobił błąd zaliczając połowę dziewczyn w szkole. Nie jestem jego matką żeby mówić mu jak ma postępować, ale daleko nie zajdzie z tym co będzie dalej robił. Bakera odbieram przyjaźnie bo nie jest tak wredny jak sądziłam, ale za to skomplikowany. Jest zmienny i w szkole ukazuję tzn. ,,zimną twarz", a kiedy jestem z nim jest po prostu miłym, zwykłym chłopakiem z poczuciem humoru.

W moje okno coś walnęło, a ja ze strachu odskoczyłam na bok i spojrzałam w okno. Niepewnie wstałam i zaczęłam podchodzić do okna, otworzyłam je i spojrzałam w dół.

- William? - Zdziwiłam się jego obecnością - Co tu robisz? Jest dwudziesta już - Zerknęłam jeszcze na godzinę w telefonie - Dwudziesta czterdzieści siedem

- To wcześnie - Stwierdzi - Wpuścisz mnie Smith? Jest mama?

Mojej mamy co prawda nie było, ale na obiad jest zaproszony jutro, a nie dzisiaj.

- Obiad jest jutro Baker - Przypomniałam mu - Więc czego tutaj - Nacisnęłam bardzo tonem na ,,tutaj'' - szukasz hm?

- Po prostu chciałem Cię zobaczyć - Powiedział, a ja jego tonie usłyszałam niepewność - Pewnie tęskniłaś - Uśmiechnął się

- Tęskniłam? - Zakpiłam - To Ty przychodzisz pod mój dom, a nie ja pod Twój - Posłałam mu dumny uśmiech - Więc jeśli ktoś tu tęskni to Ty

On zaśmiał się tylko, a potem spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Wpuścisz mnie? - Zapytał

Przegryzłam wargę myśląc nad decyzją czy warto męczyć się z nim w moim domu skoro i tak jutro tu będzie.

- Specjalnie tylko przejechałem - Dopowiedział, a ja uśmiechnęłam się sama do siebie

- Chodź pod drzwi, a nie okno - Powiedziałam i zamknęłam okno

Zbiegłam na dół na poparzona i sama nie wiem czemu popędziłam tak szybko po jakiegoś dupka, który nie daję mi spokoju.

Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam mu drzwi. Stał z łobuzerską miną lustrując mnie wzrokiem, a potem bez słowa wszedł do mojego domu.

- Więc to tu się jutro najem - Skomentował - Jaki jestem szczęśliwy z tego wielkiego faktu, masz fajną mamę

- Po prostu mamy dobrą więź - Stwierdziłam, taka jest prawda ja i mama po moich incydentach zbliżyłyśmy się do siebie - Jest kochaną kobietą

- Widać - Wzruszył ramionami - Gdzie ona teraz jest? - Spytał rozglądając się po domu

- W pracy bo wiesz Baker ludzie pracują - Uśmiechnęłam się, choć nie ma teraz zbytnio powodu - Ale dla Ciebie specjalnie wzięła wolne

- Ah - Zaskoczył się moimi słowami - Mi-Miło z jej strony - Ja śnię czy Baker właśnie zdezorientował się i zająkał - Warto mieć takiego kogoś w życiu nieprawdasz?

- Czemu jesteś innym człowiekim, niż każdy Cię odbiera co? - Wypaliłam z ciekawości bo gryzło mnie to pytanie - Odpowiedź Will

- Will - Zaśmiał się nerwowo - Każdy z nas ma kilka masek i każda osoba ma zapamiętać mnie całkiem inaczej - Oblizał wargi - Ja wyznaczam kto jak ma mnie zapamiętać, pamiętam o tym Smith

- Więc jaki naprawdę jesteś? - Spojrzałam na niego z żalem w oczach bo wiedziałam, że jest coś na rzeczy, coś co trzyma głęboko w sobie

- Nijaki - Wzruszył ramionami, a ja zrozumiałam, że William Baker nie rozumie sam siebie i potrzebuję kogoś kto go zrozumie - Ja sam tego nie wiem

W tym momencie potrafię wywnioskować tylko tyle, że jest w głębi smutny i nie doceniający siebie. Smutno tak na niego mi się teraz zerka.

William Baker to dla mnie jedna wielka zagadka, ale przyda mi się trochę jej rozwiązanie.