Uyumsuz | A Divergent Fanfiction 1

Bölüm : 43 - Final Part 2 - Birinci Kitabın Sonu

          Final bölümü nihayet sizlerle :') , bu bölümü yazması biraz zor oldu çünkü olaylar fazla ve şu anda kafanızı karıştıran çok fazla soru işaretleri olduğunu biliyorum fakat sizden istediğim tek şey sabır. İkinci kitapta bu soru işaretlerinin hepsi aydınlanacak , en azından bunun sözünü verebilirim sanırım :) . Bölümü yayınladıktan sonra güzel bir teşekkür notu ve ikinci kitap hakkında bir açıklama yayınlamayı düşünüyorum. Kişisel teşekkürlerimi ileteceğim notu bölümü paylaştıktan sonra yazıp yayınlarım , bekletmeyeyim. Ayrıca ikinci kitap tanıtım kısmıyla birlikte çıktı , bilmeyenler için tekrar söylüyorum. Profilimden ya da yorumlara koyacağım linkten ulaşabilirsiniz ^^ . Multimediadaki gif ve şarkı sizin için :3. Bu güzel yolda beni yanlız bırakmayan tüm okuyucularım , umarım beni ikinci kitapta da yanlız bırakmazsınız.

     Final bölümümüyle baş başa bırakıyorum. Teşekkür notunu bekleyin ! ^^

        Batmakta olan güneşin son ışıkları önümüzdeki taş zemine vuruyor. Uzaklarda bir yerdeki dağların tepesinde uçan kuşları görebiliyorum. Ilık rüzgar tenimi okşarken bir süreliğine gözlerimi kapatıyorum ve derin bir nefes alıp her şeyin karanlığa gömülmesine izin veriyorum. Elimdeki çantanın sapını sıkı sıkıya tutuyorum. 

     " Tekrar ayrılıyor olmanız üzücü. " diyor Henry , içten bir tebessümle birlikte. " Ailenden ayrılmak nedir iyi bilirim. "

     " Yanlızca bir sürelğine. " diyorum , iç çekerek. Geri dönememe ihtimallerinin üzerinde durmayı reddediyorum. Aslında işlerin ters gidebilme ihtimali her zaman var ve gittikleri bilinmez yerde ne olduğunu kimse bilmiyor. Endişelenmekse yardımcı olmaktan ziyade seni küçültüyor. Onca şeyden sonra küçülmek istemiyorum.

      " Tekrar bir araya geleceğiz. " diye devam ediyorum kendimi ikan etmeye çalışarak.

       Henry elini omzuma yerleştirip güven verircesine sıkıyor. " Cesur bir kızsın Clair. "

       Bunun ne anlama geldiğini anlayamsamda gülümsüyorum. Bana iyi bir şey mi söyledi yoksa endişelerimin yakıcı ateşine odun mu attı kestiremiyorum. Sanırım her ikisi de.

         " Olacağına inandığımdan değil ama , " Bir süre duraksıyor ve gözleri bir an için omzumun arkasındaki bir yerde oyalanıyor. " eğer geri dönemezsek ona yardım et. Yanlız kalmasına izin verme. "

      Rose' dan bahsettiğini anlamam çok uzun sürmüyor. Henry' nin gözlerindeki bulutları görebiliyorum.

        " Aramız düzelir mi bilemiyorum fakat elimden geleni yaparım. " diyerek söz veriyorum. Rose'la aramdaki gerginliğin sebebini artık ben bile çözemesemde bunu düzeltmek için uğraşmıyorum da. Sadece , düzelmemizi istiyorum. Ona ihtiyacım olduğunu bilsemde ona doğru bir adım atmaktan korkuyorum. Ya sonsuza dek benden nefret ederse ? Hayatımda doğru düzgün, isteyerek edindiğim ilk arkadaşı kaybetmiş olabilir miyim ?

     " O değişti , kim değişmedi ki. " Bir saniyeliğine de olsa başını yere eğiyor. Fakat elini omzumdan çekmiyor. " Anlayacaktır. Onun için hala değerlisin. Bunu görebiliyorum. Rose , her zaman sevdiği insanlara kızar. "

     Küçük bir kahkaha atıyorum. Ortam birazda olsa gerginlikten ve kasvetten kurtuluyor. " Unutmamaya çalışırım. "

       Gülümsememe karşılık verip elini çekiyor ve bir adım geriliyor. " Dikkatli olun Clair. "

           Başımı sallıyorum. " Onu yanlız bırakmayacağım. "

             Omzundaki çantasına asılıyor. Güneş ışıkları yüzüme vururken tatlı bir gülümse gönderidiğini görüyorum.