Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Chapter 20: DOÑA LUISA HERRERA
"Good Morning!" masiglang bati ko nang pumasok sina Mark sa kusina.
Naka-bihis na ang dalawa ng kanilang pamapasok. I pouted because until now I was still not used to the fact that the color of their uniforms was now different from each other.
"Morning," bati ni Mark nang makaupo na siya sa kanyang upuan.
I extracted the scramble egg I cooked from the pan to serve it on the table. Nakapagprito na din ako ng tapa at nakapag-saing kanina. Nichol stood up from her seat to brew coffee because she wasn't used to not having coffee in the morning.
"Ate, sorry," Mark mumbled.
My brows furrowed as I stared at him, wondering.
"Huh? Para sa'n?" I asked.
Bahagyang yumuko siya upang umiwas ng tingin. Tila nahihiyang magsalita.
"I'm sorry if you've just felt like I've been ignoring you these past few days." He gasped. "Ang totoo ay nagseselos ako," he admits, almost in a whisper. Pansin ko ang bahagyang pamumula ng mga tainga at leeg niya.
"Dati kasi ay sa amin lang nakatutok ang atensyon mo, pero noong dumating si Kuya David, palagi ka na lang nawawala. I know that it is wrong na magalit ako kay Kuya kasi hindi lang ako ang natulungan niya kung hindi pati na rin si Mama, tayo," he stammered. I noticed the movements of his arms so, I assume that he is playing with his hands under the table. Madalas niya itong gawin tuwing kinakabahan siya. "Siguro hindi lang talaga ako sanay na may kahati kami sa atensyon mo. But then I realized na mali ako. Dahil kailangan mo din ng tao na mag-aalaga, at magbibigay ng buong atensyon sa iyo. I'm sorry kung nakalimutan ko na tao ka lang din at kailangan mo din ng taong masasandalan at magmamahal sa 'yo. 'Yong pagmamahal na hindi galing sa pamilya kung hindi pagmamahal na mula sa taong espesyal sa 'yo."
Matamis akong napangiti sa magaang pakiramdam ng aking dibdib. I secretly bit my lower lip para mapigilan ang panunubig ng aking mga mata. Hindi ko kasi alam na nakaramdam ng ganoong klase ng selos si Mark.
"That's okay, Mark. I am happy that you understand me now."
Sumibol ang ngiti sa labi ni Mark at magaang tumango sa akin.
"Saan galing 'yan?"
Nabaling ang tingin ko kay Nichol ng magsalita siya. Her voice was sharp and cold. Malalim ang pagkakatitig niya sa cake na nakapatong sa gitna ng lamesa. Naalala kong naghain ako ng dalawang slice ng cake na ibinigay sa akin ni Thalia upang ipatikim sa kanila.
"Galing 'yan sa bagong kaibigan ko," nakangiting sabi ko habang nakasunod ang mata sa pag-upo ni Nichol sa tabi ni Mark. "Tikman niyo, dali, masarap 'yan."
Ginawa naman ng dalawa ang sinabi ko. Bahagyang napatulala ng ilang saglit si Mark bago marahang nag-angat sa akin ng tingin. Unti-unting nawala ang bakas ng kasiyahan sa kanyang mukha.
