Mafyanın Nefesi(Düzenleniyor)

Özlem

Multi:U.T.A
Yazar düştü sizede iyi düşmeler..🌼

•18.bölüm

İrem Şaşırmış ve donup kalmıştı. O da Tuna'yı özlemişti hemde fazlasıyla ama söyledikleri aklından çıkmıyordu. Elbette öyle demek istemediğini biliyordu ama yine de Kalbi çok kırılmıştı. Hasret kalmıştı sevdiği adama tam 2 yıl. Şuan yanında tam dibindeydi deli gibi ona sarılmak ve öpmek istiyordu. Yüzünü boynuna gömüp ömür boyu orda kalmak istiyordu. Ama lanet gururu buna engel oluyordu.

Kadın gözlerini kapatıp adamın o kendine hass erkeksi kokusunu içine çekti. Ne kadar da çok özlemişti bu kokuyu...

"Yeter artık bırak beni Ulaş" dedi kadın Tuna değil Ulaş demişti oysa her zaman sadece İrem ona Tuna diye seslenirdi.

Tuna İremin söylediklerini aldırmayıp kadının boynuna öpücük kondurdu.

"Yapma Bırak" dedi İrem. İnlemesine engel olamamıştı. Çünkü biliyordu eğer devam ederse ne Tuna durur nede İrem onu durdurmak için bişey yapardı.

Tuna bunu bildiği için hiç bir şekilde geri çekilmedi. Boynuna sulu bir öpücük daha bıraktı.

"İki yıl. Tam iki yıldır hasretim sana kadın, kokunu özledim" İrem iyice mayışırken Tuna gittikçe ileri gidiyordu.

İrem kendinden geçmek üzereydi, adamın dokunuşları hasret doluydu , nereye dokunsa kadının vücudu alev alev yanıyordu. Hemen engel olmalıydı bu duruma aksi takdirde kendisini yatakta bulacaktı. Kadın zar zor toparlanıp adamın erkekliğe dizini geçirdi. Tuna inleyip iki büklüm oldu. İrem derin nefes alıp "Uzak dur dedim dimi sana?" Dedi hiddetle.

Tuna koltuğa oturdu. "Neden İrem? Neden uzaklaşıyorsun benden? Ne değişti?" Dedi tuna.

"Ne mi değişti ? Ben senin çocuğunun katiliyim ya benim yüzümden öldü ya hani! Ne çabuk unuttun!" Kendine engel olamamış ve incileri birer birer gözlerinden tabaklarına süzülmüştü.

Tuna duydukları ile o anı tekrar hatırlamıştı.
Pişmandı...

"İrem...onları isteyerek söylemediğimi biliyorsun. Bebeğimiz senin yüzünden değil, benim yüzümden öldü. Özür dilerim. Biliyorum, özür dilemem hiç bir şeyi değiştirmeyecek, bebeğimiz geri gelmeyecek. Ama özür dilemekten başka hiç bir şey gelmiyor elimden. Bebeğim beni bırakıp gitti. Sende gitme İrem. Bir kere gittin, bir daha gitme. Ben sensiz yaşayamıyorum. Nefes alamıyorum sensiz. Nolur bana yardım. Yaşamama yardım et irem..."

İrem'den

Tuna'nın söyledikleri ile kalbime sanki hançer sapladılar. Bende onsuz nefes alamıyordum sanki sanki yaşayan ölü gibiydim aklım sadece intikam için çalışıyordu bebeğimizi öldürenlerin canını alıcaktım. Bunun için eğitim almış zar zor toparlanmıştım. Yavaş adımlarla Tuna'nın yanına oturdum "Bebeğimizi çok özledim. Eğer ölmeseydi şuan doğmuş ve 2 yaşında olucaktı dimi?"

Göz yaşlarıma engel olamıyordum usul usul akıyordu yanaklarıma.

"Özür dilerim. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Gerçekten özür dilerim. Ben artık ne yapacağımı nasıl düşüneceğimi bilmiyorum İrem. Senden sonra aklımı yitirmiş gibi oldum. Sağlıklı düşünemiyorum. Tek bildiğim seni çok sevdiğim"dedi Tuna.

Yazarlardan.

Kadının yüzünde gülümseme oluştu.

"Bizim bebeğimiz cennette dimi? Bizi görüyordur iyidir" Dedi kadın.

"Evet. Cennette" diye yanıtladı Tuna burukça gülümseyerek. İremi kendine çekip sarıldı ona tekrardan.

İrem de Tunaya sımsıkı sarıldı. "Tuna, bizim yine bebeğimiz olur mu?" Diye sordu Kadın. Kocasına benzeyen bir erkek çocuk diye düşündü.