Zehra.

Bölüm 17

Kaledağ-2014

Baranla göz göze geldik. Ancak hemen arkasından ahırdan çıkan Murat'ı gördüğümde beynimden vurulmuşa döndüm. Gördüklerimi idrak etmek ister gibi ağzım açılıp kapandı.  Muratla göz göze geldiğimizde ise gözlerine küfredercesine bir öfke yerleşmişti. Şimdi bir Baran'a bir Murat'a bakıyordum. Nasıl bir yalanın içindeydim bilmiyordum , ancak hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı açıktı.

"Zehra iyi misin ?" Baran'ın sesi tekrar kulaklarıma iliştiğinde yüzümdeki şok dolu ifadeyi kastettiğini düşündüm. Gördüklerim karşısında, ağlamaktan kızarmış gözlerimi ve tokatın etkisiyle yanan yanağımı çoktan unutmuştum. Gözlerim Baran'ı bulurken onun gözlerini yanağımda hissettim.

"Ne oldu yanağına?" Tek elini havaya kaldırıp bana doğru bir adım attığında bir adım geri çekildim. Nasıl göründüğüm umrumda değildi. Hala gördüklerimi idrak etmeye çalışıyordum. Nasıl tepki vereceğimi dahi düşünemeyecek kadar şoktaydım.

Anlık gözlerim tekrar Murat'ı buldu. Tek elini sıkıntıyla alnına götürürken gözlerini kaçırdı benden. Baran'la tanışıyor olduğunu düşündükçe bana söylediği yalanlar aklıma hücum etti. Belkide gerçek terörist Murattı. Hiç bir şey bilmiyordum.

"Siz.." Dedim . Gözlerim tekrar Baran'ı buldu. "Siz tanışıyor musunuz ?"

Baran başını hafifçe arkasına çevirip Murat'a baktıktan sonra tekrar bana baktı. "Evet , amcam bahsetti geçen gün. Yaralı halde size sığınmış. Birazdan gidecekmiş onu konuşuyorduk." Ses tonu telaşlıydı ancak bunu gizlemek ister gibi bir rahatlık katmıştı tavrına.Baran'ı küçüklüğümden beri tanıyordum. Yalan söylüyordu ancak bunu yüzüne vuramayacak kadar korkuyordum.

"Ahırda mı ?" Dedim şaşkınlıkla tekrar gözlerim Murat'ı bulmuştu. Ancak o sanki az önce yalanları deşifre olmamış gibi hissiz bakıyordu şimdi.

Baran bana doğru bir adım attı tekrar. Sanki gizli bir şey söyleyecekmiş gibi fısıldadı bu sefer. "Ortalıkta görünmemesi lazım Zehra biliyorsun bu köyde herkes dost değil." Öfkeyle gülmemek için yutkundum. Kimi kandırıyordu! Gerçekten Baran'ın zekamı bu kadar hafife alması canımı sıkmıştı. Ancak ona istediğini verecektim. Şu an söyleyeceğim herhangi yanlış bir şeyde başıma ne gelecek bilmiyordum. Tek istediğim bir an önce burdan uzaklaşmaktı. Zira kim dost kim düşman ben artık gerçekten bilmiyordum.

"Sen ne arıyorsun bu saatte burda ? Hadi eve götüreyim seni." Konuyu değiştirmek istiyordu. Sorusuyla gözlerim hemen arkada duran Berivanların evine kaydı. Derin bir nefes aldım.

"Eve gitmeyeceğim. Berivanlarda kalacağım." Dedim. Ancak Baran bundan pek hoşlanmamıştı. Başka bir evde kalacak olmam canını sıkmış gibi kafasını salladı.

"Neden?" Dedi. Gözlerim tekrar Murat'ı buldu. Bana bakıyordu. Bakışlarını ağlamış gözlerimde ve yanağımda gezdirdiğini hissettim. Eve gitmeyecek olmam onunda canını sıkmış gibiydi.

"Neden mi ? Canım öyle istiyor Baran . Sana hesap mı vericem!?" Dedim öfkeyle. Beni aptal yerine koyduklarını düşündükçe korkum yerini öfkeye bırakıyordu ancak kendimi tutmak zorundaydım.

Gitmek için hamle yapmak istedim ancak birden Baran'ın kolumu tutmasıyla ona döndüm. Öfkeyle ağzımı açacaktım ki.