Hiç ummadığımız kişiler birden bire hayatımızın merkezine yerleşir. Ve ben, hayatımın merkezine yerleştirdiğim adamla bir başkasının duyguları arasında sıkışıp kalmış, yolumu bulamamıştım. Yolumu bulmaya çalışırken yine o adam bana ışık olmayı başar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorgun bakışlarımı sınıfta gezdirdikten sonra sırama indirdim. Bay Kim geçen sefer ödev olarak verdiği dersi sorarken ben ise başımı duvara yaslamış onu izliyordum. Göz göze geldiğimizde beni kaldırma olasığı yüksek olsa da, bu güzel yüzünü izlemem için bir engel teşkil etmiyordu şu an.
Dün yaşadıklarımın etkisi hala üzerimdeydi. Bunun sebebiydi ki, patlamış bir kaş ve çizik bir alınla oturuyordum şimdi. Biri görse dayak yediğimi düşünürdü, şayet pek yanlış sayılmazdı bu düşünce.
Taehyung'un yüzüne baktıkca ise acım katlanarak artıyordu. Onun kollarında güvende olmak varken soğukta kalmış bir evsiz gibi titriyordum. Hayatdaki en büyük dileğim artık gün gibi ortadaydı: bir an önce üniversiteyi bitirmek ve Kore'den defolup gitmek. Bunun için de öncelikle iyi bir üniversite kazanmam gerekiyordu tabii. İlk başlarda Bay Kim'den vazgeçememe sebeplerimden biri de buydu.
Zil çaldığı gibi herkes sınıftan çıkmaya başlamıştı. Yorgun göz kapaklarım iyice ağırlaştığında kollarımı sıraya yasladım ve başımı kollarıma gömdüm. Sınıftan çıt çıkmıyordu, bu da demekti ki herkes gitmişti. Sadece bir çantanın masaya sürtünme sesi geldiğinde sınıfta yalnız olmadığımı anlamıştım. Taehyung hala burdaydı.
Bir süre sınıfa sessizlik çöktüğünde bu sessizliği bozan taraf o olmuştu. "Jennie, neden tenefüse çıkmıyorsun? İyi misin?"
Cevap verirsem boğuk çıkacak olan sesimi hesaba katarak başımı olumlu anlamda salladım. Tek istediğim üstelememesi ve gitmesiydi. İlk defa Taehyung'un beni bırakıp gitmesini istiyordum.
Zeminde yankılanan adım sesleri bana yaklaştığında yutkundum. Lütfen gelme, beni böyle görme.
"Kaldır başını."
Bu sefer tam başımın üstünde duyduğum ses heyecanlanmama sebep olmuştu. Taehyung yumruk yaptığı elinin sert kısmını birkaç kez masaya vurarak tok bir ses çıkardığında hareketsiz kalmaya devam ettim. Bu sefer kolumla başım arasındaki boşluktan çeneme uzanan el ise şaşkınlığımın büyümesine sebep olmuştu.
Taehyung çenemden tuttuğunda her ne kadar dirensem de başımı kaldırmıştı. Baygın bakan gözlerim meraklı irisleriyle karşılaştığında kaşlarını çattı. "Bu halin ne? Yüzüne ne oldu?"
Gözlerimi kaçırdım ve çenemi elinden kurtararak "Kapıya çarptım." diye mırıldandım. Taehyung alayla gülümserken "Ordan bakınca aptal gibi mi görünüyorum, Jennie?" dedi. Bakışlarımı kaldırıp bir şey söylemeden yüzüne baktığımda çarpazımdakı sıradan bir sandalye alıp yanıma koydu. Yavaşca kendini sandalyeye bırakırken "Böyle şeyleri konuşmaktan pek haz etmem ama müdüriyet konuşmamız gerektiğini söylüyor." dedi ve bacak bacak üstüne atarak devam etti. "Zorbalık mı görüyorsun?"
Gözlerimi irice açtım ve hızla kafamı iki yana salladım. "Hayır! Yok öyle bir şey!"
