Hiç ummadığımız kişiler birden bire hayatımızın merkezine yerleşir. Ve ben, hayatımın merkezine yerleştirdiğim adamla bir başkasının duyguları arasında sıkışıp kalmış, yolumu bulamamıştım. Yolumu bulmaya çalışırken yine o adam bana ışık olmayı başar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ellerimi önümde birleştirmiş bir şekildü Taehyung'un önünde dikilirken daha ne kadar rezil olabileceğimi düşünüyordum. Gözünün önünde akrabasıyla kavga etmiştim. Cidden, harika.
Yanımda duran Moonbyul rahat bir tavırla ellerini ceplerine yerleştirmişti. Bu özgüveni ise sinirlerimin yatışmasına hiç yardımcı olmuyordu. Kesinlikle benden az ceza alacaktı. Belki de hiç almayacaktı.
Kemikli parmaklarını bir birine geçirip masanın üzerinde tutan Taehyung, sessiz bir şekilde ikimizi de süzdü. Dudakları aralandığında ise nefesimi tutmuş, ilahi sesin kulaklarıma dolmasını bekliyordum.
"Neden kavga ettiğinizi açıklamak ister misiniz?"
Küçük çocuklar gibi Moonbyul'u şikayet etmek istemiyordum, o yüzden susmaya devam ediyordum. Moonbyul da kendisinin haksız olduğunu bildiğinden susuyordu. Dolayısıyla odada çıt çıkmıyordu.
Taehyung sıkıntıyla nefesini dışarı verdi ve siyah tutamların altından parlayan gözleri gözlerime kenetlendi. Yutkunma ihtiyacı hissettiğim saniyelerde Taehyung gözlerini benden ayırmadan "Moonbyul, dışarı." dedi sert bir sesle.
Kaşlarını çatan Moonbyul, bir bana bir Taehyung'a bakmış, sonunda başka çaresi olmadığını anlayarak dışarı çıkmıştı.
Karşımda oturan adamın bakışlarının yoğunluğu beni rahatsız etmeye başladığında gözlerimi parkeye indirdim. Onunla bakışırken her an bir kusurumu bulabilecekmiş gibi hissediyordum ve bu, berbat bir şeydi.
Taehyung bir şey söylemeden yerinden kalktı ve masanın etrafından dönerek yanıma yaklaştı. Tek bir çıtın olmadığı odada yankılanan tok ayak sesleri gerilmeme neden olmuştu. Önümde birleştirdiğim ellerimi sıkarken Taehyung çoktan önümde durmuştu.
"Kaldır başını."
Emreden sesi kulaklarıma dolduğunda itiraz etmeden başımı kaldırdım. Aramızdaki boy farkı yüzünden ona aşağıdam yukarı bakıyordum ve bu, bazen boynumun ağrımasına neden oluyordu.
Sakin ve ifadesiz yüzüne bakakaldığım sırada sessizliği bozmuştu. "Sana bir şey soracağım, ama doğru cevap istiyorum."
Ağzımı açarsam sesim çıkmayacaktı. Şayet çıksa bile, gözümün önündeki bu güzellik çoktan nutkumun tutulmasına sebep olmuştu. Bu yüzden kafamı sallamakla yetindim.
Derin bir nefes alan Taehyung alt dudağını ısırdığında kalbim göğüs kafesimden çıkacakmış gibi atmaya başlamıştı. Tanrım, nasıl bu kadar mükemmel bir varlık yaratabildin?
Beklentiyle gözlerine baktığın sırada "Sana zorbalık eden kişi Moonbyul mu?" demesi ani bir şok geçirmeme neden olmuştu. Ah, hayır...
Gözlerimi kırpıştırarak dediği şeyleri idrak etmeye çalışırken hızla konuşmaya başladım. "Ne? Tabii ki de hayır! Yok öyle bir şey!"
